Ο Παπαδήμος και τα ΜΜΕ

Ο Μαρκ Τουέιν είχε πει “Υπάρχουν νόμοι για την προστασία της ελευθερίας του Τύπου, αλλά κανένας αξιόλογος για την προστασία του ατόμου από τον Τύπο”.

Ο πρώην πρωθυπουργός βύθισε τη χώρα σε μια πολιτική κρίση 12 ημερών που οδήγησε στη μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου.  Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων ανέλαβε μια σημαντική μερίδα των ΜΜΕ που μέχρι τότε στήριζαν και υποβάσταζαν την κυβέρνηση Παπανδρέου. Οι άστοχες και επικίνδυνες δραστηριότητες του πρώην πρωθυπουργού που οδήγησαν στις απειλές και τις έντονες πιέσεις των ευρωπαίων εταίρων, έδωσαν την ευκαιρία στα δημοφιλή μέσα με όπλα τους το φόβο και τη ανασφάλεια να χειραγωγήσουν τη κοινή γνώμη και να επιβάλλουν την ατμόσφαιρα που επιθυμούν.

Ο στόχος τους είναι μια όσο το δυνατόν πιο μακρά περίοδο πολιτικής σταθερότητας. Η πολιτική σταθερότητα σε μια περίοδο κρίσης θα φαινόταν ιδανική για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Αλλά όχι με τη τερατώδη μορφή που θέλουν να της δώσουν.  Μια σταθερότητα που θα επιβληθεί μέσα από εκβιασμούς και συγκεκριμένους ρόλους που πρέπει να παίξουν οι πρωταγωνιστές. Οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι μονάχα να πληρώνουν και να μην έχουν άποψη, η κυβέρνηση να αποδέχεται, να εκτελεί και να μη διαπραγματεύεται και η αξιωματική αντιπολίτευση να συνυπογράφει και να μην αντιδρά,  περιορίζοντας και απομονώνοντας  τις αντιδράσεις στο κλειστό μπλοκ της αριστεράς.

Τον Γεώργιο Παπανδρέου δεν τον απαγκίστρωσε από την εξουσία η σειρά ιστορικών λαθών που οδήγησαν την χώρα σε αυτό το αδιέξοδο. Δεν τον έριξε η πολιτική των  αντισυνταγματικών και υπερβολικών φόρων που επέβαλε σε πολίτες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν με βιτρίνα μια σειρά διαρθρωτικών αλλαγών που ποτέ δεν έγιναν. Ο Γεώργιος Παπανδρέου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία όταν η ανικανότητα του στράφηκε προς τους ευρωπαίους εταίρους που τόσο καιρό ωφελούσε.

Το ζητούμενο λοιπόν από το Ευρωιερατείο και τα συμπλέουσα ΜΜΕ ήταν να παραμείνει η ίδια κυβέρνηση (καθώς η σχέση με τους υπουργούς ήταν αγαστή), με διαφορετικό ηγέτη, πιο σοβαρό, πιο προβλέψιμο και μια αξιωματική αντιπολίτευση σιωπούσα και συμπράττουσα. Με τη κυβέρνηση Παπαδήμου τα πέτυχαν όλα αυτά. Από εκεί και πέρα ήταν δουλειά των ΜΜΕ να ζωγραφίσουν μια αγιογραφία του νυν πρωθυπουργού που οδήγησε σε δημοσκοπήσεις υψηλής δημοφιλίας.  Τη στιγμή που οι πολίτες υποφέρουν από την ύφεση που έχει επιφέρει η πολιτική του μνημονίου, βλέπουν τις συντάξεις και τους μισθούς τους κάθε μήνα να είναι στη διάθεση των ανθρώπων που δεν τους επιτρέπουν να έχουν άποψη (το παραμύθι πως οι εκλογές κοστίζουν, δεν μπορούν να γίνουν πριν την 6^η δόση και μετά είναι δύσκολο να γίνουν πριν την επομένη δόση και πάει λέγοντας….) υπόκεινται σε μια πλύση εγκεφάλου πως η κυβέρνηση Παπαδήμου μπορεί να τους δημιουργήσει προσδοκίες. Πως γίνεται μια κυβέρνηση που κατά βάση είναι μεταβατική και έχει ως σκοπό να διορθώσει τις σχέσεις με τους δανειστές μας προφανώς υπακούοντας σε οποιονδήποτε όρο (όπως φαίνεται και από τις υπογραφές που θεωρητικά ζητούν) και χωρίς να αλλάξει απολύτως τίποτα από τη πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, μπορεί να δημιουργήσει προσδοκίες είναι κάτι που μόνο η δύναμη χειραγώγησης των μέσων μπορεί να εξηγήσει.

Υ.Γ. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων και φυσικά δεν μπορεί να βαρύνει μονάχα τη κυβέρνηση Παπανδρέου. Το γεγονός όμως, πως μετά από 2 χρόνια φριχτής λιτότητας και εξαντλητικής φορολόγησης  είμαστε ακόμα ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Το αδιέξοδο Παπανδρέου και η Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας

Κυκλοφόρησε χθες σα χιουμοριστικό απόφθεγμα  στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά σκιαγραφεί με ακρίβεια την επικαιρότητα. Ο Παπανδρέου είναι ο μόνος πολιτικός που το όνομα του δεν θα δοθεί σε δρόμο αλλά σε αδιέξοδο. Αδιαφορώντας για τη σήμανση, μας έβαλε στο αδιέξοδο, και συνέχισε στο δρόμο του χωρίς να δίνει σημασία στις προειδοποιήσεις όταν ήταν ακόμα νωρίς. Τώρα που αντίκρισε το τέρμα, τώρα που αντιλήφθηκε που μας οδήγησε, είναι πλέον αργά για να γυρίσει πίσω. Και ακολούθησαν κινήσεις πανικού με αποκορύφωμα την ανοησία περί δημοψηφίσματος.

Κάπου εκεί το Ευρωιερατείο, όπως το αποκαλεί ο Σταύρος Λυγερός, αντιλήφθηκε με καθυστέρηση δύο χρόνων την ακαταλληλότητα και επικινδυνότητα του Παπανδρέου, τον έσυρε σε παραίτηση και απαίτησε εκβιαστικά την συνεργασία  Σαμαρά θεωρώντας εσφαλμένα πως έτσι θα μειωθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις και θα επικρατήσει μια τουλάχιστο ομαλή και σταθερή γραμμή στις δήθεν διαπραγματεύσεις.

Φυσικά ουσιαστική και άμεση ήταν η συνεισφορά των MEGAλων και δημοφιλών ΜΜΕ στην επίτευξη του στόχου δημιουργίας "Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας" που σας τίτλος είναι τουλάχιστον ατυχής. Δραματικές ήταν οι εκκλήσεις των Ελλήνων δημοσιογράφων, μεταφέροντας με ακρίβεια υπερβολές και περίεργα κίτρινα δημοσιεύματα ξένου τύπου καθώς και βαρυσήμαντες δηλώσεις – απειλές διαφόρων Ευρωπαίων αξιωματούχων. Αποκορύφωμα της πίεσης ήταν η "ενόχληση¨" των Ιλισίων πεδίων για τη καθυστέρηση στην ανταπόκριση του αιτήματος κυβέρνησης συνεργασίας καθώς και οι παραινέσεις Ελληνογερμανού ευρωβουλευτή στους βουλευτές της Ν. Δημοκρατίας να αγνοήσουν τις αντιδράσεις του προέδρου τους και να στασιάσουν. Ανεξάρτητα από τους εγωισμούς, και τα παιχνίδια επικοινωνίας των ηγετών των κομμάτων εξουσίας, η συμμετοχή του Ευρωιερατείου στα εσωτερικά της χώρας είτε με δούρειους ίππους είτε με άμεσες δραστηριότητες ξεπερνά κάθε όριο κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας. Ανεξάρτητα αν η κυβέρνηση της χώρας έχει δεχθεί αναντίρρητα κάθε μέτρο, κάθε φόρο, κάθε μείωση που πρότειναν και έχουν οδηγήσει σε αυτή σε κατακόρυφη ύφεση, απαίτησαν μέσα σε 2 μέρες, με την βοήθεια της ανοησίας περί δημοψηφίσματος αλλά και το γεγονός πως πλέον οδηγηθήκαμε αντιμέτωποι με τον τέρμα του αδιεξόδου που γράφει πάνω χρεοκοπία, να δημιουργηθεί κυβέρνηση δικής τους επινόησης της οποίας θα ηγηθεί άνθρωπος που εκείνοι θα εγκρίνουν.

Το μόνο θετικό που θα μπορούσε να προκύψει από μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν η επίτευξη μιας σειράς χρήσιμων διαρθρωτικών αλλαγών που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη λειτουργία του κράτους. Όμως όπως λεει και ο Γιάννης Βαρουφάκης στο βιβλίο του «Κρίσεις Λεξιλόγιο» Διαρθρωτικές αλλαγές στην προκειμένη περίπτωση είναι ένα νεφελώδες σύνολο αλλαγών, κάποιες εκ των οποίων είναι όντως απαραίτητες (αλλά εκτός θέματος ως αντίδοτο στη Κρίση) ενώ άλλες αποτελούν έμμονες ιδέες συγκεκριμένων (βασικά ταξικών) συμφερόντων (π.χ. η κατάργηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων) που βρίσκουν στην Κρίση τη μεγάλη ευκαιρία για να τις προωθήσουν.

Υ.Γ. Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, το δημοψήφισμα δεν είναι ανοησία. Τουναντίον είναι πολύ χρήσιμη διαδικασία προκειμένου να επικυρωθεί ή απορριφθεί μια πρόταση που έχει ιδιαίτερη σημασία για ένα κράτος. Ανόητη είναι η εκμετάλλευση μια δημοκρατικής δραστηριότητας για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς στο πλαίσιο μιας κρίσης προσωπικής στρατηγικής.  

Πως Τολμάει?

Μια ερώτηση προκύπτει μονάχα μετά τη χθεσινή σύνοδο. Πως τολμάει ο πρωθυπουργός?

Για δύο χρόνια επέβαλε σκληρά και άδικα μέτρα που είχαν καταστροφικά αποτελέσματα και οδήγησαν σε βαθιά ύφεση, χιλιάδες απολύσεις, αλλεπάλληλα λουκέτα σε επιχειρήσεις και βιομηχανίες, μείωση μισθών και συντάξεων και αιχμηρή φορολόγηση ακόμα και σε πολίτες που ουσιαστικά βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Όλα αυτά για να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Πήγε χθες σε μια σύνοδο βρισκόμενος ένα βήμα πριν την άτακτη χρεοκοπία. Όταν οι ευρωπαίοι ηγέτες, θέλοντας να στηρίξουν το ευρώ ,απέτρεψαν την στάση πληρωμών και ανέβαλαν για αργότερα την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας, ο πρωθυπουργός δήλωσε θριαμβευτής. Αυτό που προέκυψε από τη σύνοδο είναι πως όλα τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση ως τώρα ήταν αποτυχημένα και όλες οι θυσίες ήταν άσκοπες. Το συμπέρασμα της Συνόδου είναι ότι οι Έλληνες θα πληρώσουν τα δύο αποτυχημένα χρόνια της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ με μια δεκαετία ακόμα βαθύτερης ύφεσης, με συνεχή νέα μέτρα,  χωρίς καμία ανάπτυξη, χωρίς καμία ελπίδα.

 Όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναφέρει πως δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα εφόσον εφαρμοστούν όσα έχουν ψηφίσει είναι σαν παραδέχεται πως επίκεινται νέα μέτρα. Αυτό προκύπτει αν κρίνουμε την ολοκληρωτική αποτυχία στην εφαρμογή και την αποτελεσματικότητα των μέτρων που έχουν ψηφίσει ως τώρα. Δεν ενδιαφέρει κανένα πολίτη αν η αποτυχία ήταν εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας της κυβέρνησης ή μιας σειράς ανέφικτων μέτρων που ζήτησε η Τρόικα. Αυτό πιστεύουν πως θα λυθεί με την επιτήρηση. Αυτό που ενδιαφέρει είναι πως ο μοναδικός τρόπος διαφυγής είναι η ανάπτυξη και κανείς δεν ασχολείται με αυτή. Ασχολούνται μονάχα με το δανεισμό και τη φορολόγηση.  Η τρόικα παραδέχθηκε πως ακολούθησε συνταγές που εφαρμόστηκαν σε άλλες χώρες αγνοώντας την ελληνική πραγματικότητα. Η κυβέρνηση καθυστέρησε να πάρει μια σειρά από μέτρα που είχε υποσχεθεί (που θα μπορούσαν να επιφέρουν χρήσιμες διαθρωτικές αλλαγές) ιδιωτικοποιήσεις, μείωση δαπανών, εφεδρεία αλλά ήταν συνεπέστατη, άμεση και έδειξε ιδιαίτερο ενθουσιασμό στην μείωση συντάξεων, μισθών και στην εξοντωτική φορολόγηση. Εκεί δεν υπήρξε καμία καθυστέρηση. Τουναντίον κάποια μέτρα δεν ζητήθηκαν ούτε από την Τρόικα.

Οι ίδιοι άνθρωποι που πριν λίγους μήνες έβλεπαν την αναδιάρθρωση ως καταστροφή, ακολούθησαν μια πολιτική που μας οδήγησε ακριβώς εκεί. Τώρα την βλέπουν σαν λύση.  

Με τον φόβο της άτακτης χρεοκοπίας να βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη , η κυβέρνηση μπορεί να παρουσιάσει στα ΜΜΕ οποιαδήποτε συμφωνία, με οποιουσδήποτε όρους σαν επιτυχία. Σε αυτή τη χώρα όμως κανείς δεν είναι χαρούμενος. Ξεκινά μια δεκαετία γεμάτη θυσίες που εξ ορισμού θα πάνε χαμένες. Για αυτό επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα μου. Πως τολμάει?

Οι προκλητικοί

Ας ξεχάσουμε για λίγο πως οι κυβερνητικοί χειρισμοί είναι αδέξιοι και άστοχοι.

Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει ευθύνες για την παρούσα κατάσταση.

Ας φανταστούμε για ένα λεπτό, ότι οι κυβερνόντες έχουν τη διάθεση και το θάρρος να αντιμετωπίσουν την κρίση προς συμφέρον των πολιτών.

Η αποτελεσματική αντιμετώπιση μιας ισχυρής οικονομικής κρίσης προϋποθέτει την αμοιβαία εμπιστοσύνη και συνεργασία των πολιτών με την εκλεγμένη κυβέρνηση τους. Είναι απαραίτητο οι πολίτες να στηρίζουν την κυβέρνηση τους και η κυβέρνηση τους πολίτες. Ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα με την ιδιόμορφη σχέση των πολιτικών με τους πολίτες και την συχνή αμφισβήτηση των θεσμών, η σχέση εμπιστοσύνης κρίνεται ακόμα πιο αναγκαία.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ λοιπόν, αντί να παλέψει και να μοχθήσει για να εξομαλύνει και να περιθάλψει αυτή τη εύθραυστη σχέση, την στιγμή που ζητά θυσίες και επιβάλει φόρους, περικοπές, μειώσεις και απολύσεις  χωρίς προηγούμενο, αποφάσισε να έρθει σε κόντρα με τους πολίτες, να δοκιμάσει την υπομονή τους, να τους προσβάλει, να τους χλευάσει και να τους γεμίσει οργή.

Κορυφαίοι βουλευτές, υπουργοί, αντιπρόεδροι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός την ώρα που καταστρέφουν την ποιότητα ζωής των πολιτών, φροντίζουν με ανόητες και βαρύγδουπες δηλώσεις να εξαφανίσουν και το τελευταίο ίχνος εμπιστοσύνης  που θα μπορούσε να έχει διασωθεί.

Οι προκλητικές δηλώσεις του ενός αντιπροέδρου Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε» και «Το μνημόνιο είναι ευλογία» ήρθαν να συμπληρώσουν οι εξοργιστικές δηλώσεις του άλλου αντιπροέδρου Βενιζέλου «Το τέλος για τα ακίνητα είναι βαρύ αλλά δίκαιο» και «χωρίς έλεγχο από την τρόικα η ελληνική οικονομία θα είχε εκτροχιαστεί».

Την Αργεντινή του 2000 θυμήθηκε ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος, μιλώντας για  πλήρης διάλυση της οικονομίας, των θεσμών, του κοινωνικού ιστού και της παραγωγικής βάσης της χώρας ενώ περιέγραψε εικόνες ντοκιμαντέρ από χώρες της Λατινικής Αμερικής. Μας είχε προετοιμάσει κατάλληλα λίγους μήνες πριν ο Αντιπρόεδρος Πάγκαλος προβλέποντας τεθωρακισμένα έξω από τις τράπεζες. Όλα αυτά στο πνεύμα μια ωμής απειλής και εκβιασμού, υποχρεώνοντας τους πολίτες να δεχθούν αδιαμαρτύρητα τα σκληρά και συνεχή άδικα μέτρα.

Έφτασαν στο επικίνδυνο σημείο να ισχυρίζονται πως η πεμπτουσία της δημοκρατίας, το θεσμικό δικαίωμα των πολιτών, η εκλογική διαδικασία απαγορεύεται γιατί κοστίζει. Μάλιστα ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος καταρρίπτοντας τον μύθο του ευφυούς πολιτικού ξεπέρασε κάθε όριο δηλώνοντας  πως « η ιστορία έχει διδάξει ότι και αν δημοκρατικά πάρα πολλές φορές οι λαοί επιλέγουν το αδιέξοδο»

Την στιγμή που ο κορυφαίος υπουργός Λοβέρδος <αγανακτισμένος> από τις διαμαρτυρίες των ψηφοφόρων του,  απειλούσε «προσέξτε, γιατί θα φύγουμε», ο αντιπρόεδρος Πάγκαλος με πνεύμα συναίνεσης, στη προσπάθεια του να προσεγγίσει την αντιπολίτευση δήλωνε πως «η χώρα απέκτησε Δημοκρατία το 1981». Πιο πρόσφατα μάλιστα ζήτησε τη σύλληψη μιας εργαζόμενης της ΕΡΤ γιατί αντιλήφθηκε πως όταν πέρασε δίπλα της εκείνη έκανε μορφασμό αποδοκιμασίας. Προφανώς θεωρεί ευφυές να ζητά θυσίες από τους δημόσιους υπαλλήλους τη στιγμή που τους αποκαλεί άχρηστους και κοπρίτες. Φυσικά δεν πρόκειται για το παραλήρημα ενός, καθώς πρόσφατα και ο υπουργός Λοβέρδος δήλωσε πως «οι δημόσιοι υπάλληλοι μας έφθασαν εδώ»

Ο πρωθυπουργός, πιο συνεσταλμένος από τους υπουργούς του, αρκέστηκε απλά να χαιρετά ειρωνικά τους αγανακτισμένους στην επίσκεψη του στη ΔΕΘ που κόστισε τουλάχιστο 1,3 εκατομμύρια ευρώ .

Δεν είναι ξεκάθαρο αν όλες αυτές οι δηλώσεις είναι αποτέλεσμα ανοησίας ή μετατόπισης των πολιτικών ευθυνών για τη κρίση. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι πως δυναμιτίζουν μια ήδη εκρηκτική ατμόσφαιρα.  

Φόβος για το διαδίκτυο

Τελευταία πληθαίνουν οι φωνές που κατακρίνουν και δαιμονοποιούν  το διαδίκτυο και κατ’ επέκταση τις υπηρεσίες που προσφέρει. Πρωτοσέλιδα από εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας, άρθρα προβεβλημένων δημοσιογράφων, περίεργες ιδιόμορφες εκπομπές στη τηλεόραση, βιβλία αγνώστων συγγραφέων, όλοι μαζί περιγράφουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα μιας μεταμοντέρνας τάσης που τρομάζει και ανησυχεί.  Το διαδίκτυο παρουσιάζεται ως μια παραπλανητική σειρήνα που οδηγεί τα αθώα θύματα της σε μια αδηφάγα μαύρη τρύπα ενός εικονικού κόσμου που είναι γεμάτος  με παιδεραστές, απατεώνες, δολοφόνους, εκβιαστές και εξαρτημένους. Οι δημιουργοί αυτής της ψευδούς εικόνας είναι άνθρωποι που είτε φοβούνται τις υπηρεσίες και τα προϊόντα που οφείλονται στην εξέλιξη της τεχνολογίας γιατί δεν την καταλαβαίνουν, γιατί δεν μπορούν να την ακολουθήσουν, γιατί δεν επιθυμούν να την υιοθετήσουν, είτε γιατί έχουν προσωπικό επαγγελματικό συμφέρον που θίγεται από την μορφοποίηση των προϋπαρχόντων μορφών επικοινωνίας-ενημέρωσης. Επενδύουν λοιπόν στο πιο αποτελεσματικό σύγχρονο όπλο απέναντι σε κάθε τι καινούριο-επαναστατικό. Επενδύουν στον φόβο. Ένας φόβος που στηρίζεται στην άγνοια και την ανασφάλεια. 

 Πριν λίγες μέρες μια ομάδα «αυτοαποκαλούμενων» αντί-τεχνολόγων ανέλαβε την ευθύνη μιας βομβιστικής επίθεσης στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Μόντερεϊ  που τραυμάτισε δύο καθηγητές που ασχολούνταν με την ρομποτική έρευνα.

Ο πόλεμος στο διαδίκτυο κατά σύμπτωση, εντείνεται σε μια εποχή που όλα αμφισβητούνται και η ελεύθερη και ταχεία πληροφόρηση είναι εξαιρετικά σημαντική στην δρομολόγηση των εξελίξεων.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ή αποφεύγουν να συνειδητοποιήσουν οι πολέμιοι του διαδικτύου είναι πως με την επίδραση της τεχνολογίας, αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος επικοινωνίας και όχι οι άνθρωποι που την χρησιμοποιούν.

 Το διαδίκτυο είναι εικόνες, στατικές ή κινούμενες, κείμενα, δομημένα ή μη που μοιράζονται μεταξύ τους οι χρήστες ανεξάρτητα που βρίσκονται. Το διαδίκτυο αποτελεί το πιο δημοκρατικό μέσο μαζικής επικοινωνίας γιατί προσφέρει μια αμφίδρομη και άμεση δυνατότητα επικοινωνίας, ανεξάρτητα από κοινωνικές και πολιτιστικές διαχωριστικές γραμμές που υφίστανται στον πραγματικό κόσμο. Δεν έχει σημασία το χρώμα, η θρησκεία ,η οικονομική κατάσταση , το επίπεδο μόρφωσης, η μορφή ή το βάρος. Έχεις δικαίωμα να πληροφορηθείς και να πληροφορήσεις.

Ως ένας ελεύθερος  αμφίδρομος δίαυλος επικοινωνίας ο χρήστης γίνεται και δέκτης αλλά και πάροχος  της πληροφορίας. Αυτό φυσικά και εμπεριέχει κινδύνους σε μια δύσκολη και σκληρή εποχή. Ο κίνδυνος όμως είναι ο ανθρώπινος παράγοντας και όχι η τεχνολογία.

Όπως θα εφιστούσαμε την προσοχή σε ένα μικρό παιδί που πρόκειται να κάνει μια βόλτα στο πάρκο της περιοχής, με το ίδιο τρόπο πρέπει να γνωρίζει να προσέχει όταν επισκέπτεται το διαδίκτυο. Τίποτα παραπάνω. Όσοι κίνδυνοι υπάρχουν για τον μέσο πολίτη στον πραγματικό κόσμο, υπάρχουν και στον εικονικό απλά έχουν διαφορετική μορφή.

Δεν είπε ποτέ κανείς ότι το διαδίκτυο είναι  μια διαβαθμισμένη, αποστειρωμένη εκπαιδευτική βιβλιοθήκη πλαισιωμένη με θετικές δραστηριότητες και ασφαλιστικές δικλίδες. Για ποιό λόγο η υπερβολή λοιπόν? 

 Φυσικά πρέπει να εφιστούμε την προσοχή στους χρήστες αλλά όχι να τους τρομάζουμε. Ακόμα και η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (που έχει βοηθήσει πολύ στην προστασία των χρηστών και την δίωξη των επιτήδειων) έχει παρασυρθεί σε μια διαφημιστική καμπάνια τρόμου και εκφοβισμού.  

Όλοι όσοι συμμετέχουν λοιπόν στις ημερίδες και τις συσκέψεις σχετικά με την ενημέρωση των πολιτών για τους κινδύνους του διαδικτύου, αντί να μάθουν στους χρήστες πως να προστατευόνται στην ουσία τους απομακρύνουν.

Αν τους ενδιαφέρει τόσο η ευμάρεια, η σωστή μόρφωση και η ασφάλεια του πολίτη ας στρέψουν τα βλέμματα τους στη ελλιπέστατη εκπαίδευση, την ημιμάθεια , τις συνθήκες που οδηγούν σε κακόβουλες πράξεις γενικότερα και ας αφήσουν την τεχνολογία να εξελίσσεται και να προσφέρει

Ο παρανοϊκός Νορβηγός και τα MEDIA

Ο Λούις Μπουνιουέλ έλεγε πως ο παρανοϊκός, όπως και ο ποιητής, δεν γίνεται, γεννιέται.  Ο Νορβηγός εγκληματίας παρουσίασε όλα τα συμπτώματα παρανοϊκής διαταραχής. Προσπάθησε να βρει κάποιο ακραίο πολιτικό φορέα για να στεγάσει τον θυμό του, την οργή και την εχθρότητα που ένιωθε. Να δώσει ταυτότητα στον εχθρό, να καλύψει πίσω από ακραίες πολιτικές ρητορικές την αυτοεκτίμηση του και να βρει αφορμή να απελευθερώσει τη βίαιη συμπεριφορά του. Όταν δεν τα κατάφερε, βρήκε καταφύγιο σε μια δική του φαντασίωση καταστροφής που φρόντισε να δημιουργήσει, ένα δικό του παρανοϊκό μανιφέστο με φανταστικούς αγώνες, φανταστικούς πολέμους, φανταστικές διώξεις πάνω σε αληθινούς εχθρούς. Είναι άγνωστο ακόμα αν στα ταξίδια που έκανε βρήκε και άλλους άρρωστους που μοιράστηκαν τη παρανοϊκή φαντασίωση του. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως τα ΜΜΕ στο βωμό του κέρδους, παίζουν με απόλυτη αυτογνωσία ένα πολύ άσχημο παιχνίδι που μπορεί να επιφέρει οδυνηρές συνέπειες.

Η συνεχής προβολή του δολοφόνου και του παρανοϊκού μανιφέστου του, μπορεί να δημιουργήσει μιμητές.  Διαταραγμένοι άνθρωποι που θα αντιληφθούν πως το τίμημα της δημοσιότητας, η ευκαιρία να νιώσουν σημαντικοί  (έχουν εμφανιστεί συχνά  δολοφόνοι κατά συρροή με αυτό ακριβώς το κίνητρο) είναι μια εκτεταμένη εγκληματική ενέργεια με πολλά θύματα.  Όσο περισσότερο αναλύουν το μανιφέστο του , τόσο μεγαλύτερη υπόσταση δίνεται σε αυτό , τόσο πιο εύκολα, αδύναμοι άνθρωποι, επηρεασμένοι και ποτισμένοι από ρητορικές ακραίας μορφής, μπορεί να βρουν καταφύγιο στις φαντασιώσεις ενός παρανοϊκού.

Την στιγμή που όλοι γνωρίζουμε τις μουσικές προτιμήσεις του Νορβηγού δολοφόνου, ποιες τηλεοπτικές εκπομπές παρακολουθούσε, τι παιχνίδια έπαιζε (τα οποία θα κατακριθούν όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις σε ένα απίστευτο κύκλο υποκρισίας), κανείς δεν ασχολήθηκε με τα αθώα θύματα. Δεν ξέρουμε τα ονόματα τους , δεν είδαμε φωτογραφίες τους, δεν ξέρουμε τι άκουγαν, τι έβλεπαν, τι έπαιζαν.
Αυτά τα αθώα παιδιά που δεν φαντάστηκαν ποτέ πως υπάρχουν τόσο απόκρυφα , σκοτεινά μονοπάτια που μπορεί το ανθρώπινο μυαλό να ακουλουθήσει. Αυτά τα παιδιά δεν είναι "θέμα".
Θέμα είναι οι ρετουσαρισμένες φωτογραφίες του εγκληματία που <<πάσαρε>> στον τύπο για να <<στολίζουν>> τα άρθρα που αφορούν τα κατορθώματα του σε μια ατμόσφαιρα υστερίας που θα ζήλευε σταρ του χόλυγουντ.

Ο επίλογος της ταινίας “Se7en” του Φίντσερ ταιριάζει σε αυτή την ιστορία :

Ο  Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραψε κάποτε “Ο Κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος και αξίζει να αγωνίζεσαι για αυτόν”. Συμφωνώ με το δεύτερο μέρος.  

Το απαγορευμένο μπλε μήλο

Το μπλε μήλο μπήκε στη ζωή μας ως μια ευχάριστη έκπληξη, προσφέροντας  μια πιο ανοιχτή, πιο ειλικρινή άποψη σε θέματα της καθημερινότητας αλλά και σε ιστορικά θέματα που μας έχουν απασχολήσει στο παρελθόν.

Χωρίς να γνωρίζω προσωπικά κανένα από τους συντάκτες του, ανακάλυψα πως πρόκειται για μια ομάδα ευφυών ανθρώπων με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες απόψεις που ξεκινούν από μια κοινή βάση, κινούνται παράλληλα και πολύ συχνά αποκλίνουν. Έχω διαβάσει αρκετές «αντιπαραθέσεις» μεταξύ των συντακτών που στο σύνολο τους παράγουν μια πολιτική σύνθεση, εξαιρετικά χρήσιμη στο σημερινό πολιτικό διάλογο.

Ένας πολιτικός διάλογος που είναι πολύ φτωχός και στο χώρο της εναλλακτικής ενημέρωσης. Αν προσπεράσουμε συγκεκριμένα προσωπικά ιστολόγια που είναι χαμένα στο αχανές διαδίκτυο, τα δημοφιλή blogs, sites, portals, εκείνα που συνήθως μοιράζουν, διαβάζουν και σχολιάζουν οι περισσότεροι Έλληνες χρήστες των εργαλείων κοινωνικής δικτύωσης, χαρακτηρίζονται από μια προοδευτική κεντροαριστερή ατμόσφαιρα. Το ίδιο συμβαίνει με τα δημοφιλή εκδοτικά συγκροτήματα, τους αναγνωρισμένους και προβεβλημένους κύκλους δημοσιογράφων, λογοτεχνών, μουσουργών κτλ. Είναι αξιοπερίεργο πως εξακολουθούν να δίνουν ένα επαναστατικό τόνο στο λόγο τους και μια διάθεση σύγκρουσης με την εξουσία, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως οι ίδιοι την αποτελούν. Συνθέτουν λοιπόν ως διανοούμενοι και πνευματικοί άνθρωποι της χώρας μια άποψη μη διαπραγματεύσιμη που διοχετεύεται σαν μοντέλο έκφρασης στο σύνολο των μέσων, συμβατικής ή εναλλακτικής ενημέρωσης.

 Οι αντίθετες απόψεις ντύνονται άμεσα με μελανά χρώματα και στολίζονται με βαρύγδουπα ακραία υποτιμητικά και εξευτελιστικά σχόλια. Σχόλια που έχουν ως σκοπό εξ αρχής να τις αποδομήσουν.

Για αυτό το λόγο, ένας χώρος συνάντησης απόψεων όπως το Μπλε Μήλο είναι εξαιρετικά χρήσιμο να υπάρχει. Μακάρι να υπήρχε μάλιστα η δυνατότητα, έντυπα, ραδιοφωνικά ή τηλεοπτικά, αυτές οι απόψεις να έφταναν σε περισσότερους ανθρώπους.

Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με ένα άρθρο του μήλου, δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως πρόκειται για ένα δομημένο γραπτό, βασισμένο πάντα σε έρευνα που παρουσιάζει τις πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για την σύνθεση του άρθρου, αποκαλύπτοντας πολλές φορές στην ουσία τον τρόπο σκέψης, την λογική  διαδρομή που ακολουθήθηκε, και τα συμπεράσματα  που προέκυψαν.

Είναι φανερό όμως, πως στην παρούσα στιγμή στο χρόνο, ο μέσος Έλληνας αναγνώστης, δεν είναι δεκτικός σε μια ανεξάρτητη φιλελεύθερη φωνή που δεν είναι κλεισμένη μέσα σε τείχη πολιτικής επιρροής και εκδοτικών συμφερόντων.

Σχόλια συγκεκριμένων αναγνωστών σε συγκεκριμένα άρθρα του μπλε μήλου το αποδεικνύουν αυτό.

Είναι δύσκολο ένας αναγνώστης που με απόλυτη αυτογνωσία διαβάζει υποκειμενικά άρθρα, να πιστέψει στην ανεξάρτητη και ελεύθερη έκφραση που δεν έχει σκοπό να χαϊδέψει αυτιά.  Ο πιο εύκολος δρόμος είναι η συκοφάντηση των γραπτών και η ταμπελοποίηση των συντακτών. Ποιος ο λόγος να κουράσουμε το μυαλό μας, διαβάζοντας λεπτομερής αναλύσεις θεμάτων για τα οποία έχουμε ήδη άποψη προερχόμενη από την πολιτική μας προέλευση. Ποιος ο λόγος να αναταραχθεί η ισορροπία που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας, η τάξη των πραγμάτων όπως την έχουμε ορίσει.

Καλύτερα δεν είναι να μην διαβάζουμε άρθρα που προσεγγίζουν την αλήθεια και την παρουσιάζουν σε λίγες γραμμές? Μια αλήθεια που μπορεί να μην είναι όσο προοδευτική θα θέλαμε?

Ακόμα καλύτερα δεν θα ήταν να μην υπήρχαν καθόλου τέτοια άρθρα  για να μην μπαίνουμε στο «πειρασμό» να τα διαβάσουμε?

Το μπλε μήλο, ο απαγορευμένος καρπός του δένδρου της γνώσης στον προοδευτικό παράδεισο της διαδικτυακής Εδεμ.

Ο Αλέξανδρος από το Μπραχάμι

Ο 19χρονος Αλέξανδρος από το Μπραχάμι, που κατηγορεί η αστυνομία για επιθέσεις στις ιστοσελίδες του FBI, της NSA και του Αμερικανικού πενταγώνου, παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στα «ΝΕΑ» . Αντιμετωπίζει με αφοπλιστική ταπεινότητα το θόρυβο που δημιούργησαν τα ΜΜΕ γύρω από το όνομα του, τις ικανότητες του και την ευφυΐα του.  «Με παρουσίασαν σαν διάνοια γιατί αυτό πουλάει. Μακάρι να το πίστευα και εγώ» Με αυτά τα λόγια απαντά στις φαντασιώσεις ότι συνάντησε κλιμάκιο του FBI.

Ας αφήσουμε όμως τη δικαιοσύνη να αποφανθεί αν όντως ο Αλέξανδρος είναι ο χάκερ που ξεκλείδωνε φαινομενικά αδιαπέραστα συστήματα ασφαλείας των υπηρεσιών της  πιο προηγμένης τεχνολογικά χώρας. Ας μην δώσουμε σημασία και στη πρακτική χειραγώγησης της αλήθειας και παραποίηση της σε μια ιστορία που έχει αναγνωστικό ενδιαφέρον από τα ΜΜΕ.

Το πιο σημαντικό από αυτή τη συνέντευξη είναι πως μέσα από το θόρυβο που δημιουργήθηκε, μας δόθηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσουμε. Δεν χρειάστηκαν περισσότερα από πέντε λεπτά , όσο κράτησε το απόσπασμα της συνέντευξης που μετέδωσε το MEGA για να καταλάβει κανείς πως πρόκειται για ένα ευφυέστατο νεαρό. Ευπροσήγορος και ιδιαίτερα δραστήριος, σε αντίθεση με όσα περιέγραφαν τα πρώτα δημοσιεύματα.

Δυο τατουάζ με την ίδια φράση διακρίνονται στα χέρια του. Το ένα στα αραβικά, το άλλο στα εβραϊκά. «Ακόμα και αν το μίσος χωρίζει άραβες και εβραίους, συνυπάρχουν στην ελεύθερη αγορά» εξηγεί ο ίδιος. Τα τατουάζ γράφουν «Ο καπιταλισμός είναι ευκαιρία και η ευκαιρία ελευθερία». Όταν δημοσιεύτηκαν αυτές οι λέξεις, ο ως τότε αγαπημένος ηλεκτρονικός επαναστάτης που τα έβαλε με τις υπηρεσίες της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Δύσης, έχασε πολλούς προοδευτικούς θαυμαστές στα διάφορα ιντερνετικά φόρουμ. Καταχωρήθηκε ως θύμα, ως προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος. Κάποιος του πρότεινε να ξυπνήσει , καθώς είναι μικρός ακόμα.

Αυτός ο μικρός λοιπόν «κοιμώμενος» νεαρός, χωρίς καμία βοήθεια από το Εκπαιδευτικό Σύστημα της χώρας, με μοναδικά όπλα, την τεχνολογία και το μυαλό του, άρχισε από τα 16 να διαβάζει οικονομικά άρθρα και ισολογισμούς εταιρειών. Την στιγμή που κάποιοι «ξύπνοι» συνομήλικοι του, ξόδευαν την δημιουργικότητα τους κατασκευάζοντας μολότοφ και την ενέργεια τους σπάζοντας βιτρίνες καταστημάτων εκείνος παρακολουθούσε δείκτες όπως είναι η συμπεριφορά του μανατζμεντ  και επέλεγε εταιρείες με κεφαλαιακή επάρκεια. Αυτοδίδακτος, προσδοκά στο μέλλον να διαχειρίζεται αμοιβαία κεφάλαια. Μέχρι να κερδίσει κάποια χρήματα, έχασε κάποια. «Ο καπιταλισμός είναι το μόνο σύστημα στο οποίο είσαι ελεύθερος να αναπτύξεις τις ικανότητες σου και μόνος – αν εσύ αποφασίσεις – να καρπωθείς τα οφέλη των κόπων σου» σημειώνει.  Τα λεφτά που επένδυε στο χρηματιστήριο τα έβγαζε από το ηλεκτρονικό εμπόριο. Συνεργάζεται με διαφημιστικές εταιρείες από το εξωτερικό και προβάλλει τις διαφημίσεις του σε διάφορες ιστοσελίδες.

Όπως λέει νιώθει πιο κοντά στην αυστριακή σχολή οικονομικής σκέψης, σύμφωνα με την οποία δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ελευθερία χωρίς οικονομική ελευθερία. «Δεν είχα κάποιο μέλος της οικογένειας μου στο Δημόσιο για να έχω παρωπίδες και να πιστέψω ότι το υπόλοιπο μέρος της κοινωνίας πρέπει να συνεισφέρει για εμάς. Έτσι κατέληξα ότι για μένα αυτή είναι η μόνη βιώσιμη οικονομική οδός, αντίθετη σε αυτό που ζούμε σήμερα, το σύστημα των κρατικών παρεμβάσεων και επιδοτήσεων» διευκρινίζει ο Αλέξανδρος.

Ο Αλέξανδρος θεωρεί το μέλλον του αβέβαιο καθώς οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει θα σκιάσουν τουλάχιστο τα τρία επόμενα χρόνια της ζωής του. Κι όμως μέχρι να κριθεί ένοχος ο Αλέξανδρος αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για κάθε νέο άνθρωπο που διαλέγει να μεταφράσει τον ενθουσιασμό του και το ταλέντο του σε δημιουργικότητα και καινοτομία. Το μέλλον του ανήκει.

Περιμένοντας το μνημόνιο ανάπτυξης

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος  δήλωσε πως ετοιμάζεται Μνημόνιο Ανάπτυξης καθώς γίνεται αντιληπτό και στους εταίρους πως η ύφεση καθίσταται ανασταλτικός παράγοντας για την επιτυχία του προγράμματος.  Αυτό που ένας πρωτοετής οικονομικής σχολής θα θεωρούσε δεδομένο , «οι σοφοί» εταίροι μας μόλις αντιλήφθηκαν. Πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος ότι εφόσον έχεις ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και μπορείς να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου μονάχα με συνεχείς δανεισμούς, ο μοναδικός τρόπος να αντιστρέψεις το κλίμα και να μην αυξάνεις το χρέος είναι να παράγεις περισσότερο. Είναι φυσικά αδύνατο να παράγεις περισσότερο, όταν η πολιτική του μνημονίου έχει οδηγήσει σε βαθειά και παρατεταμένη ύφεση που σκοτώνει την οικονομία, τινάζει την ανεργία στα ύψη και πολλαπλασιάζει τα λουκέτα στον ιδιωτικό τομέα. Οι παρανοϊκοί Έλληνες λοιπόν κατά τον κύριο Μπεγλίτη, οι τεμπέληδες  Έλληνες κατά την Άνγκελα Μέρκελ , οι άτιμοι Έλληνες κατά τον Θεόδωρο Πάγκαλο, με όσες ευθύνες και αν έχουν για την παρούσα κατάσταση, καταλαβαίνουν ότι δεν τους δίνεται η ευκαιρία να την αντιστρέψουν.

Βιώνουν μια βίαια ανατροπή της ποιότητας ζωής που έχτιζαν τόσα χρόνια, δεν τους δίνεται η δυνατότητα να αντιδράσουν ενώ βομβαρδίζονται από τα ΜΜΕ πως ανήκουν σε ένα λαό που δεν παράγει τίποτα και δεν αξίζει τίποτα.

Κι όμως διαβάζοντας ένα άρθρο ενός φίλου μέσω του κοινωνικού δικτύου <<ανακάλυψα>> πολλές εξαγωγικές πρωτιές της χώρας. Σε μαγνήσιο, αλουμίνιο, βωξίτη, νικέλιο κ.α. Η Ελλάδα είναι 3η στη παγκόσμια παραγωγή ελιάς και λαδιού, 3η σε παραγωγή κρόκου. (saffron),  5η σε εξαγωγές σπαραγγιών, 7η σε εξαγωγές βαμβακιού, 11η σε παραγωγή βαμβακιού, 14η σε αφίξεις τουριστών. (18,2 εκ) και 16η σε εξαγωγές τυροκομικών προϊόντων.

Η εταιρεία ΦΑΓΕ έχει κατακτήσει μερίδιο που προσεγγίζει 4% της αμερικανικής αγοράς και αυξάνεται συνεχώς, ενώ η ζήτηση είναι τέτοια που η εταιρεία θα είναι αδύνατο να καλύψει. Το μερίδιο που είχε η ΦΑΓΕ στις ΗΠΑ στα τέλη του 2010 μεταφράζεται σε ετήσιο τζίρο άνω των 250 εκ δολαρίων. Η ανεπτυγμένη οικονομία της Σουηδίας οφείλεται στην βιομηχανία της (Saab, Volvo, Nokia, Ericsson, IKEA) ενώ δεν είναι μυστικό πως η επιτυχημένη οικονομική πορεία της Πολωνίας που βρίσκεται στο τιμόνι του συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης βασίστηκε στον ιδιωτικό τομέα.

Ο διακεκριμένος πανεπιστημιακός  Αρίστος Δοξιάδης ανέφερε σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη στο Mega ότι οι Έλληνες του εξωτερικού που επιστρέφουν στη χώρα, πρέπει να χρησιμοποιούν τις γνώσεις που απέκτησαν για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη των ελληνικών ιδιωτικών επιχειρήσεων  και την εξαγωγή των ελληνικών προϊόντων.  Φυσικά για να επιτευχθεί η ανάπτυξη χρειάζεται η βοήθεια και η στήριξη της πολιτείας. Όσο ο κ. Βενιζέλος όμως περιμένει τον μνημόνιο ανάπτυξης, ο ιδιωτικός τομέας πεθαίνει. Ένα τρανταχτό παράδειγμα η εταιρεία AirSea Lines που είχε δημιουργήσει νέα δεδομένα στην τουριστική αγορά. Μια επένδυση 20 εκ ευρώ που τινάχθηκε στον αέρα λόγω των αργών ρυθμών διεκπεραίωσης των υποθέσεων από το Ελληνικό Δημόσιο.

Οι ευκαιρίες χάνονται, οι επενδυτές φεύγουν, οι επιχειρήσεις κλείνουν, οι πολίτες μένουν άνεργοι και η χώρα οδεύει προς την χρεοκοπία με μαθηματική ακρίβεια.   

Το επίπεδο ανικανότητας αυτής της κυβέρνησης που αποδομεί κάθε προσπάθεια διεξόδου από τη κρίση, φτάνει σε σημείο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ύποπτο και αυτό εξηγεί (χωρίς να δικαιολογεί) τις ακραίας μορφής αντιδράσεις των αγανακτισμένων πολιτών

Τι μάθαμε την Τετάρτη?

Τι μάθαμε την Τετάρτη?

1. Παρακολουθώντας την ειδησεογραφία, η δραστηριότητα της αυλής του πρωθυπουργού είχε τις εξής διακυμάνσεις. Ο πρωθυπουργός συμφωνεί να παραιτηθεί προς χάριν μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Σύμφωνα με το MEGA δέχεται έντονη κριτική από τους υπουργούς του και ανακαλεί ανακοινώνοντας ανασχηματισμό. Εκλαϊκευμένα δηλαδή, τους είπε φεύγω , του είπαν μη φύγεις και τους απάντησε καλά τότε θα φύγετε εσείς. Στο πιο κρίσιμο σημείο της διακυβέρνησης Παπανδρέου, ο πρωθυπουργός γαντζώνεται από τη καρέκλα που ηρωικά απειλούσε να αποχωριστεί και ανακάλυψε πως οι χιλιάδες αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα και στην υπόλοιπη Ελλάδα δεν έχουν πρόβλημα με αυτόν ή με την πολιτική του αλλά με την …Μπιρμπίλη. Όταν το Μέγαρο Μαξίμου μετατρέπεται σε παιδική χαρά ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να νιώθει δικαιωμένος είναι ο Γιάννης Βαρουφάκης.

2. Οι δημοσιογράφοι των μεγάλων καναλιών, παρότι βιώνουν την μεγαλύτερη κρίση στη σύγχρονη ιστορία των μέσων τους, αποδεικνύεται πως θέλουν και εκείνοι πλέον απροκάλυπτα να παίξουν ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Μετά από πολλά αλληλοκαρφώματα σήμερα, μάθαμε πως υπάρχει μια σειρά από συγκεκριμένους οικονομολόγους, πανεπιστημιακούς και πολιτικούς αναλυτές που προωθούν συγκεκριμένα δημοσιογραφικά συγκροτήματα με σκοπό να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε πιθανή κυβέρνηση προσωπικοτήτων και τεχνοκρατών. Πιθανότατα εκεί να βρίσκεται η τεράστια απογοήτευση τους στο ναυάγιο των διαπραγματεύσεων Παπανδρέου- Σαμαρά.

3. Με μια φωνή, η πλειοψηφία των προοδευτικών δημοσιογράφων μας ενημέρωσε πως πλέον γνωστοποιήθηκε η ταυτότητα των αγνώστων κουκουλοφόρων. Πρόκειται περί παρακρατικών-ασφαλιτών-κατασκόπων. Όλοι εκείνοι οι λαλίστατοι ιδεολόγοι που προσπαθούσαν μέσα από τα μπλογκς τους να μας πείσουν όλες αυτές τις μέρες των αγανακτισμένων κινητοποιήσεων, πως μόνο οι βίαιες επαναστάσεις έχουν αποτέλεσμα ήταν αστυνομικοί. Όλοι εκείνοι που προπηλακίζουν στα πανεπιστήμια, που καίνε την Αθήνα χρησιμοποιώντας το άσυλο, που ενημερώνονται για το που να χτυπήσουν μέσα από ιστοσελίδα που λειτουργεί μέσα σε πανεπιστήμιο, που όταν συλληφθούν στην Ευελπίδων γίνεται γιορτή αριστερών οργανώσεων και πολιτευτών για την αποφυλάκιση τους, είναι αστυνομικοί. Κρυφοί Αστυνομικοί και μάλιστα όχι από τους καλούς πράκτορες, αυτούς με τις καπαρντίνες. Από τους άλλους που ξεχνάνε πάνω τους τις αστυνομικές τους ταυτότητες, που προμηθεύονται τα ρόπαλα τους από καρότσι του σούπερ μάρκετ και που όταν βαρεθούν, κάνουν τσιγάρο με τους ένστολους συνάδελφους τους προς τέρψιν των παπαράτσι. Αυτό που αμέλησαν να σημειώσουν οι δημοσιογράφοι είναι πως για 23 μέρες στη πλατεία του συντάγματος δεν είχε γίνει το παραμικρό επεισόδιο. Τα επεισόδια άρχισαν την ώρα που ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ πορεία συγκεκριμένου πολιτικού χώρου έφτασε στο Σύνταγμα. Για κάποιο λόγο σήμερα ήταν σημαντικό να απενεχοποιηθεί η αριστερά για την προβοκάτσια στη δημοκρατική και ειρηνική διαμαρτυρία χιλιάδων Ελλήνων πολιτών.

Μπορεί λοιπόν να φάνηκε σήμερα πόσο ανίκανη είναι η κυβερνητική αυλή, πόσο κατευθυνόμενα είναι τα μέσα και πόσο εύπιστοι είμαστε μπροστά σε αυτά.

Φάνηκε όμως πως σε μια πλατεία βρέθηκαν Έλληνες πολίτες από δύο διαφορετικούς κόσμους. Εκείνοι που ψάχνουν το χάος και ξέρουν μόνο να καταστρέφουν. Εκείνοι που αποτελούν ότι σάπιο και αδιέξοδο έχει αυτός ο λαός. Και εκείνοι που διαδήλωναν ειρηνικά , δημοκρατικά, που χόρευαν ανάμεσα στα δακρυγόνα και τις μολότοφ, που δεν έφυγαν ακόμα και όταν κινδύνευε η σωματική τους ακεραιότητα, που καθάριζαν την πλατεία από τις καταστροφές των άλλων και που αποτελούν την ελπίδα και τη περηφάνια της χώρας

Ο νόμος του Λυντς

Ακούω να πληθαίνουν οι φωνές υποστήριξης των βίαιων αντιδράσεων και πραγματικά εντυπωσιάζομαι. Κάποιοι θέλουν να πιστέψουμε πως η ανθρώπινη εξέλιξη σταμάτησε το 2011. Ότι πλέον ο άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα της δημιουργικής σκέψης, δεν μπορεί να βρει λύσεις στα προβλήματα του, δεν καταφέρνει να χρησιμοποιήσει το μυαλό του και γυρίζει χιλιάδες χρόνια πίσω στην εποχή που έλυνε της διαφορές του με το ρόπαλο και τις πέτρες.

Πότε ακριβώς τέθηκε κάποιος όρος πως για να ζούμε σε ένα πολιτισμένο κόσμο και να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, θα πρέπει να λειτουργεί απρόσκοπτα ένα κράτος δικαίου, θα έχουμε καλό μισθό, σίγουρη δουλειά, άνετο σπίτι και θα απολαμβάνουμε τα αγαθά της απόλυτης δικαιοσύνης και νομιμότητας. Και όταν αυτά δεν συμβαίνουν , θα γινόμαστε μέρος ενός όχλου που θα κυνηγά και ουρλιάζει.

Φυσικά και υπάρχει αδικία σήμερα, φυσικά και αλλάζει η ποιότητα ζωής μας.

Το θέμα όμως δεν είναι πολιτικό, είναι καθαρά ανθρωπολογικό. Πως αντιδρά κάποιος όταν αδικηθεί ? Κάνει μήνυση με όποια εκτίμηση έχει στη δικαιοσύνη ή σηκώνει τα μανίκια του?

Πως αντιδρούμε απέναντι σε καθημερινές μικρές ή μεγάλες αδικίες που μας συμβαίνουν?

Απέναντι σε εκείνον που μας απέλυσε άδικα ,σε εκείνον που μας έκλεψε τη θέση στο ταμείο, σε εκείνη που μας χρέωσε δύο φορές το απορρυπαντικό,  σε εκείνον που δεν μας επέστρεψε ποτέ τα δανεικά?

Σε όλους εκείνους που μας αδικούν.

Άραγε αυτή είναι η συμπεριφορά που επιθυμούν όλοι εκείνοι οι δημοσιογράφοι που λαϊκίζουν καθημερινά υποστηρίζοντας φανερά ή με κρυφά χαμόγελα το νόμο του Λυντς,

Άραγε έχουν ιδέα πόσο αστείοι είναι όλοι αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι “διανοητές” πολιτικών παρατάξεων (εντός και εκτός βουλής) που προσπαθούν να ντύσουν τα βίαια ένστικτά τους με κάποια πολιτική θεωρία.

Χρησιμοποιούν δηλαδή για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα,  το όποιο μυαλό διαθέτουν για να δικαιολογήσουν το γεγονός πως από εδώ και πέρα θα χρησιμοποιούν τα χέρια τους.

Ο Ισαάκ Ασίμοφ είχε πει “Η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των ανίκανων”.

Θα διαφωνήσω Ισαάκ. Δεν είναι το τελευταίο…………

Το μήνυμα

Προσοχή. Εκλαϊκευμένο άρθρο 

Χιλιάδες άρθρα έχουν πλημυρίσει το διαδίκτυο σχετικά τις κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων πολιτών.  Τα περισσότερα υποστηρίζουν  την ενέργεια που προκύπτει από αυτή τη διαμαρτυρία ενώ  υπάρχουν και εκείνα που στέκονται κριτικά και θεωρούν πως πρόκειται για μια «απολιτικ» διαμαρτυρία χωρίς αιτήματα.  Κι όμως. Μήνυμα υπάρχει και είναι σαφές.  Πέρα από μια γενικότερη διαμαρτυρία προς το σύνολο του πολιτικού συστήματος και δικαιολογημένων αν και μη ρεαλιστικών αιτημάτων σχετικά με την επιστροφή χρημάτων που εξαφανίστηκαν αλλά και την τιμωρία των ενόχων, υπάρχει ένα συγκεκριμένο πολιτικό σαφέστατο μήνυμα. Εκείνο που αποδοκιμάζει τη κυβέρνηση και τα μέτρα που λαμβάνει. Άρα στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος  που λειτουργούμε, αυτό σημαίνει μονάχα ένα πράγμα. Άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία.

Είναι κατανοητό από όλους πως αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των προγραμμάτων που εξαγγέλλει, τα οποία φυσικά δεν έχουν νομιμοποιηθεί με τη ψήφο των Ελλήνων. Οποιαδήποτε άλλη κίνηση και αν κάνει αύριο το πρωί, όπως  κυβέρνηση προσωπικοτήτων ή ανασχηματισμό, το βράδυ ο κόσμος πάλι θα μαζευτεί στις πλατείες γιατί ξανά όποιο πρόγραμμα και αν ανακοινωθεί δεν θα έχει την έγκριση της πλειοψηφίας των πολιτών.

Προφανώς είναι προτιμότερο όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα να ενημερώσουν τους πολίτες για τις μεθόδους αντιμετώπισης της κρίσης που προτείνουν και εκείνοι να επιλέξουν την λύση που προτιμούν.

Προφανώς είναι φρονιμότερο, εφόσον οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι κρίνονται ως ακατάλληλοι και υπαίτιοι της παρούσας κατάστασης, αντί να τους κυνηγούν σε κήπους και στενά και να χειρονομούν εναντίον τους, να τους αλλάξουν.

Άσχετα αν έχουν νόημα ή αποτέλεσμα οι διαμαρτυρίες των πολιτών, αυτό που δηλώνουν είναι πως θέλουν να συμμετέχουν στις πολιτικές εξελίξεις. Η διαμαρτυρία στις πλατείες είναι σαφέστατα μια πολιτική δραστηριότητα  πολιτών ακομμάτιστων που μάλλον ήταν αδρανείς και αμέτοχοι ως τώρα.

Εκλογές αυτή τη στιγμή δεν επιθυμεί κανένας κοινοβουλευτικός (αν εξαιρέσουμε κάποια μικρά κόμματα που θεωρούν πως θα καρπωθούν την αγανάκτηση του κόσμου). Υπάρχει ένα λογικό επιχείρημα  που αφορά το κόστος και την προσωρινή αποσταθεροποίηση  αλλά δεν είναι αρκετό.

Η σύγχρονη σάτιρα και τα όρια της

Από την αρχαιότητα μέχρι την εποχή μας, η σάτιρα αποτελούσε το όπλο του αδύνατου απέναντι στον ισχυρό, στον αλαζόνα, στο πρόσωπο της εξουσίας. Στις μέρες μας όμως συγκεντρώνει υψηλή δημοφιλία ένα νέο είδος <<σάτιρας>>. Η τηλεοπτική τυποποιημένη σάτιρα. Η ελληνική τηλεόραση, έχοντας θυσιάσει εδώ και χρόνια τον ψυχαγωγικό της χαρακτήρα στο βωμό του άμεσου κέρδους, επικεντρώνεται σε φθηνές παραγωγές που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κοινού γρήγορα και εύκολα. Ένας τέτοιος τρόπος είναι ο εξευτελισμός και η διαπόμπευση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Είτε σε εκπομπές που προτρέπουν ανθρώπους να προβούν σε εξευτελιστικές δραστηριότητες για λίγα ευρώ, είτε παρουσιάζοντας στο ευρύ κοινό τα χρέη τους, είτε ταπεινώνοντας παιδιά σε στημένους διαγωνισμούς <<ταλέντων>> . Πρωτεύοντα ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, δυστυχώς έχουν και οι σατιρικές εκπομπές. Η δημόσια σάτιρα που κάποτε ήταν ένα εξαιρετικό όπλο απέναντι στην αλαζονεία της όποιας εξουσίας πλέον έχει γίνει μιας μέθοδος εξευτελισμού απέναντι σε ανίσχυρους, αδύναμους ανθρώπους ή πολτικά διαφοροποιημένους. Πολύ συχνά γίνεται λόγους για τα όρια της σάτιρας. Η δημόσια σάτιρα έχει το ρόλο της κριτικής και της παρωδίας μιας έννοιας ή ενός προσώπου, χρησιμοποιώντας πολλές φορές μια σειρά από αρνητικά χαρακτηριστικά, όπως η ειρωνεία, η υπερβολή και ο σαρκασμός, έχοντας πάντα όμως κάποιο ευγενή στόχο. Δεν εμπλέκεται σε ηθικούς φραγμούς που αποκωδικοποιούμε διαφορετικά ανάλογα την εποχή. Δεν μπορεί να έχει όρια διότι η προσέγγιση που κάνει στα πρόσωπα ή στις έννοιες εξαρτάται από το μέγεθος και την ισχύ τους, διαφορετικά είναι ανεπαρκής. Οπότε το σωστό ερώτημα σήμερα απέναντι στις σύγχρονες σατιρικές εκπομπές δεν είναι αν ξεπερνούν τα όρια της σάτιρας, αλλά αν αυτό που κάνουν είναι σάτιρα. Η δημόσια σάτιρα χρησιμοποιεί τον σαρκασμό και την ειρωνεία για να κριτικάρει ένα πρόσωπο. Αλλά ο σαρκασμός και η ειρωνεία από μόνα τους δεν είναι σάτιρα. Όταν δεν έχουν ένα θετικό στόχο ως βασικό συστατικό. Τη βελτίωση του αντικειμένου ή των συνθηκών που απορρέουν από αυτό. Παράδειγμα, αν σε μια εκπαιδευτική αίθουσα, αποχωρήσει ο καθηγητής μετά από μια αυστηρή και σκληρή ομιλία προς τους μαθητές, σάτιρα είναι να σηκωθεί κάποιος από αυτούς και να ειρωνευτεί το ύφος ή το λόγο του καθηγητή. Η δημιουργία ενός πιο απελευθερωμένου κλίματος απέναντι στον εξουσιαστικό ρόλο του καθηγητή, επιτρέπει στην σάτιρα να υπερβαίνει τον σεβασμό που ηθικά θα ήταν απαραίτητος απέναντι στον εκπαιδευτή. Αντίθετα η διακωμώδηση ενός συμμαθητή που έχει κινητικό πρόβλημα δεν είναι σάτιρα, είναι απλώς διαπόμπευση. Δεν παράγει κανένα θετικό αποτέλεσμα, δεν βελτιώνει, δεν έχει στόχο. Αυτή είναι η σύγχρονη σάτιρα της ελληνικής τηλεόρασης, η διαπόμπευση ενός ανθρώπου που δεν έχει το νοητικό επίπεδο, το πολιτιστικό υπόβαθρο και τη πολιτική συμπεριφορά που επιθυμούν οι διανοούμενοι σύγχρονοι σατιρικοί.

Μην ρωτάτε εμένα....

Οι Έλληνες πολίτες αποδέχθηκαν φοβισμένοι τα πρώτα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης καθώς βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια αιχμηρή αλήθεια που εμφάνιζε τη ποιότητα ζωής τους, όπως τη γνώριζαν, να αλλάζει απότομα και επώδυνα. Η χαλαρή αντίδραση τους ήταν αποτέλεσμα μιας έντονης ατμόσφαιρας αβεβαιότητας που είχε δημιουργηθεί, τόσο αποπνικτικής, που ένιωθαν πως θα ενταθεί αν εφάρμοζαν ένα ισχυρό κύμα αντίδρασης.
Στη συνέχεια βιώνοντας τη κρίση και αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες της, ανακοινώθηκαν νέα οικονομικά μέτρα που ουσιαστικά έφτασαν ή ξεπέρασαν τα όρια αντοχής τους. Ταυτόχρονα κάθε νέα εξαγγελία της κυβέρνησης επιδρά στη δραστική μείωση της σχέσης εμπιστοσύνης με τους πολίτες την στιγμή που αυτή η σχέση είναι πιο σημαντική από κάθε άλλη φορά.
Κάθε προκλητική ή άστοχη δήλωση κυβερνητικού στελέχους οδηγεί στην απενοχοποίηση των πολιτών για ευθύνες που φέρουν στη διαμορφωμένη κατάσταση.
Μια νέα δέσμη αυστηρών και σκληρών μέτρων θα οδηγήσει με άμεση βεβαιότητα στην χρεοκοπία του μέσου Έλληνα και την εξαθλίωση των κοινωνικά ασθενέστερων.

O Winston Churchill είχε πει "We contend that for a nation to try to tax itself into prosperity is like a man standing in a bucket and trying to lift himself up by the handle"

Αν ο κύριος Παπακωνσταντίνου δεν μπορεί να προσφέρει λύσεις πέρα από την συνεχή φορολόγηση πολιτών που δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν, ας παραδώσει τη καρέκλα του σε κάποιον άλλον. Είναι τουλάχιστο ανόητο και αστείο να εμφανίζεται σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις και να μεταθέτει ερωτήσεις σχετικά με την λύση του προβλήματος στους δημοσιογράφους.
Δεν αποτελεί λύση για την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας, η χρεοκοπία των πολιτών της.
Αν δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι άλλο πέρα από το να ακολουθούν εντολές, αν δεν μπορούν να βοηθήσουν στην άμεση ανάπτυξη, αν έχουν κουραστεί τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα, ας παραιτηθούν. Οι συνέπειες της παραίτησης τους δεν μπορεί να είναι χειρότερες από τα αποτελέσματα της δραστηριότητας τους.

Αν ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν αριστερός θα είχε γίνει t-shirt

Η παρουσίας μια ταλαιπωρημένης χώρας στη δίνη της οικονομικής κρίσης έχει ως συνέπεια αρκετοί πολίτες να οδηγούνται στα άκρα του πολιτικού συστήματος. Οι δύο πόλοι των άκρων βρίσκουν καθημερινά αιτίες σύγκρουσης. Τελευταίo πεδίο αντιπαράθεσης αποτελεί η ελληνική ιστορία. Οι προσκυνημένοι και οι φασίστες, οι δοσίλογοι και πατριδοκάπηλοι ερμηνεύουν, επιχειρηματολογούν και καταλήγουν σε συμπεράσματα που δεν έχουν στόχο την ιστορική αλήθεια αλλά μια εκδοχή της σε μια απόχρωση πιο κοντινή στη πολιτική τους φιλοσοφία. Στο μεταξύ αυτής της αντιπαράθεσης, κάποιοι Έλληνες με ιστορική φυσιογνωμία, ξεχειλώνονται και γκρεμίζονται καθώς τους τραβούν ή τους σπρώχνουν από τη μια πλευρά στην άλλη. Τα ιστορικά βιβλία μας είτε δεν αποτυπώνουν τη λάμψη του μεγαλείου αυτής της χώρας, είτε λειτουργούν ως προπαγάνδα που συμπληρώνει το κενό του στενόμυαλου σύγχρονου Έλληνα.
Πρόσφατα ο διευθυντής ειδήσεων του MEGA θεώρησε πως ο μέσος Έλληνας δεν είναι έτοιμος να δεχθεί την ιστορική αλήθεια που πρόσφατα «αντικειμενικοί» ερευνητές αποκάλυψαν. Και ως ιστορική αλήθεια ο καθένας θεωρεί την εκδοχή που τον συμφέρει σύμφωνα με τον ιστορικό που διαλέγει μέσα από αποσπάσματα που ξεχωρίζει.
Παραδώστε σε δύο ομάδες επιχειρηματολογίας διακεκριμένου πανεπιστημίου, ένα οποιονδήποτε ιστορικό πρόσωπο και διαλέξτε τα αποτελέσματα της ομάδας που σας συμφέρει.
Ποια όμως είναι τα στοιχεία που ο μέσος στενόμυαλος Έλληνας δεν αποδέχεται και δεν διδάχτηκε ποτέ από τα βιβλία της σχολικής προπαγάνδας.
Ένα παράδειγμα είναι πως οι ήρωες του 21 ήταν αμόρφωτοι, κάποιοι ίσως να καταζητούνταν για ζωοκλοπές, σίγουρα αθυρόστομοι και μερικοί με ταραχώδη προσωπική ζωή.
Αυτές οι θυελλώδεις αποκαλύψεις μπορεί να εξόργιζαν ένα συντηρητικό αντίπαλο αλλά δεν έχουν καμία ιστορική σημασία και δεν αλλοιώνουν ούτε στο ελάχιστο τα χαρακτηριστικά για τα οποία η Ελληνική ιστορία τους τιμά.

Ο ηθοποιός Νίκος Καλογερόπουλος είχε αποκαλύψει σε μια συνέντευξη του πως στην αριστερά τους απαγόρευαν να διαβάσουν αρχαίους έλληνες καθώς ήταν μια δραστηριότητα που την συνήθιζαν οι ακροδεξιοί αναγνώστες.
Ίσως για αυτό ο Μέγας Αλέξανδρος σημειώνεται από γνωστούς προοδευτικούς ως ομοφυλόφιλος και σφαγέας. Ακόμα και αν δεν υπάρχει κανένα ιστορικό ανάγνωσμα που να παρουσιάζει τον Μ. Αλέξανδρο ως ομοφυλόφιλο, είναι άνευ ιστορικής σημασίας ποια ήταν η σεξουαλική προτίμηση του.
Παρότι εμφανίζει την πιο συντηρητική και αλληγορική πλευρά ενός προοδευτικού να συμπεράνει πως η φιλική σχέση του Αλέξανδρου με τον Ηφαιστίωνα ήταν τόσο στενή άρα και ερωτική αυτό δεν έχει καμία ιστορική σημασία και εμφανίζεται στο προσκήνιο σαν αποτέλεσμα μιας κόντρας απέναντι σε ακραία συντηρητικούς ομοφοβικούς.
Οι πιο ακραίοι προοδευτικοί τον αποκαλούν σφαγέα και δηλώνουν πως ντρέπονται για αυτόν (γλιτώνοντας με αυτό τον τρόπο και κάθε πιθανή διένεξη με τους Σκοπιανούς στο θέμα της εθνικότητας του).
Φυσικά αν ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν αριστερός, θα είχε γίνει γίνει t-shirt και θα αποτελούσε απαραίτητη στυλιστική επιλογή κάθε πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη ή ποδοσφαιριστή.

Και οι δυο πλευρές συμφωνούν σε ένα σκεπτικό όμως. Η ελληνική ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί από την αρχή. Όπως μας βολεύει…

Δεν πληρώνω?

Η οικονομική κρίση έχει ήδη αλλάξει τη ποιότητα ζωής των πολιτών αυτής της χώρας και σε συνάρτηση με τη ακατάσχετη σκανδαλολογία συμπληρώνεται ένα κάδρο μιας σκληρής και άδικης καθημερινότητας. Το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ εκμεταλλεύεται την παρούσα κατάσταση και συγκεντρώνει υψηλή δημοφιλία.
Όσο ελκυστική και αν είναι η πρόταση και οι δραστηριότητες του κινήματος τόσο επίκύνδυνο μπορεί να αποδειχθεί. Μπορεί οι πολίτες να είναι αγανακτισμένοι με τις συνεχείς αυξήσεις σε αγαθά που δεν προσφέρουν την ποιότητα της αξίας τους αλλά η ανυπακοή οδηγεί σε ένα κατήφορο που κανείς δεν γνωρίζει που θα καταλήξει.
Υπάρχει μια καθοριστική γραμμή που χωρίζει την τάξη από την αναρχία , τη νομιμότητα από την ανομία. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να κινούμαστε πάνω σε αυτή τη γραμμή ακροβατώντας πότε στη μια και πότε στην άλλη πλευρά. Έστω και αν αντιλαμβανόμαστε πως αυτή η αντίδραση είναι ακραία και συμπληρώνεται από μια δυνατή επιχειρηματολογία, δεν παύει να μας συστήνει μια επιλογή εξαιρετικά τρομακτική.
Αν δεν πληρώνουν όλοι τότε ποιοι πρέπει να πληρώνουν; Τι πρέπει να πληρώνουμε και τι όχι; Ποίος θα το ορίσει;
Η ανυπακοή οδηγεί στην αναρχία και το τίμημα που θα πληρώσουμε είναι πολύ μεγαλύτερο από την αδίκως αυξημένη τιμή των εισιτηρίων.

Οι Ρούπερτ Καντέλ της εποχής

Στη ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ , “Η Θηλιά”, ξετυλίγεται η ιστορία δυο νεαρών φοιτητών που διαπράττουν ένα φόνο βαθύτατα επηρεασμένοι από τη διδασκαλία του αγαπημένου καθηγητή τους, Ρούπερτ Καντέλ, περί του υπεράνθρωπου του Νίτσε. Στην εξέλιξη της ταινίας ο καθηγητής έρχεται αντιμέτωπος με τη τρομακτική εικόνα της θεωρίας του να γίνεται πράξη. Οι φιλοσοφίες του και τα ευφυολογήματα του , που έκαναν εντύπωση στις κοινωνικοπολιτικές συζητήσεις με τους διανοούμενους της εποχής, είδε να αποκτούν μια άγρια μορφή όταν πήραν σάρκα και οστά από τους επηρεασμένους φοιτητές του.
Πρόσφατα αποκαλύφθηκε πως μια ομάδα νεαρών ατόμων, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι ανήλικοι, που απασχολούν συχνά τις αστυνομικές αρχές με μια ποικιλία έκνομων δραστηριοτήτων (ληστείες, χρήση ναρκωτικών ουσιών, βιαιοπραγίες) έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι όλοι τους γόνοι πολιτικών συγκεκριμένου προοδευτικού χώρου που συχνά αμφισβητεί τις δημοκρατικές αρχές και τους νόμους της χώρας. Αναμφισβήτητα η δημοκρατία προσφέρει το αγαθό της ελευθερίας του λόγου ακόμα και στους εχθρούς της, αναμφισβήτητα ο καθένας μπορεί να υιοθετεί και να εκφράζει ακόμα και ακραίες απόψεις μεταξύ Τυρού και Αχλαδιού σε καλόγουστα μπαράκια και γραφικές ταβέρνες. Τι γίνεται όμως όταν ποτίζουν τα παιδιά, πριν ακόμα διαμορφόσουν την δική τους άποψη, με απέχθεια για τη δημοκρατία, τους νόμους και τις αρχές. Πως ακριβώς θα αντιδράσουν, όταν οι μέντορες τους θαυμάζουν το χάος και δικαιολογούν τη βία.
Πως έφτασαν αυτά τα εικοσάχρονα παιδιά που παρακολουθήσαμε στη τηλεόραση να συλλαμβάνονται πρόσφατα, να μηχανεύονται τρόπους να κόψουν το νήμα της ζωής σε αθώους συνανθρώπους τους με τη δικαιολογία της επανάστασης απέναντι σε ένα σύστημα που δεν έχουν προλάβει καλά καλά να βιώσουν?
Οι Ρούπερτ Καντέλ της εποχής μας μπορούν άνετα να κατηγορούν το πολίτευμα που τους δίνει τη δυνατότητα να το κάνουν και να φιλοσοφούν αδιάκοπα αν αυτό τους κάνει να νιώθουν σημαντικοί. Θα πρέπει όμως να γνωρίζουν πως τα λόγια τους και η επιρροή τους μπορούν να φυτέψουν το σπόρο είτε της δημιουργίας είτε της καταστροφής στο μυαλό ενός νέου.