Το αδιέξοδο Παπανδρέου και η Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας

Κυκλοφόρησε χθες σα χιουμοριστικό απόφθεγμα  στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά σκιαγραφεί με ακρίβεια την επικαιρότητα. Ο Παπανδρέου είναι ο μόνος πολιτικός που το όνομα του δεν θα δοθεί σε δρόμο αλλά σε αδιέξοδο. Αδιαφορώντας για τη σήμανση, μας έβαλε στο αδιέξοδο, και συνέχισε στο δρόμο του χωρίς να δίνει σημασία στις προειδοποιήσεις όταν ήταν ακόμα νωρίς. Τώρα που αντίκρισε το τέρμα, τώρα που αντιλήφθηκε που μας οδήγησε, είναι πλέον αργά για να γυρίσει πίσω. Και ακολούθησαν κινήσεις πανικού με αποκορύφωμα την ανοησία περί δημοψηφίσματος.

Κάπου εκεί το Ευρωιερατείο, όπως το αποκαλεί ο Σταύρος Λυγερός, αντιλήφθηκε με καθυστέρηση δύο χρόνων την ακαταλληλότητα και επικινδυνότητα του Παπανδρέου, τον έσυρε σε παραίτηση και απαίτησε εκβιαστικά την συνεργασία  Σαμαρά θεωρώντας εσφαλμένα πως έτσι θα μειωθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις και θα επικρατήσει μια τουλάχιστο ομαλή και σταθερή γραμμή στις δήθεν διαπραγματεύσεις.

Φυσικά ουσιαστική και άμεση ήταν η συνεισφορά των MEGAλων και δημοφιλών ΜΜΕ στην επίτευξη του στόχου δημιουργίας "Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας" που σας τίτλος είναι τουλάχιστον ατυχής. Δραματικές ήταν οι εκκλήσεις των Ελλήνων δημοσιογράφων, μεταφέροντας με ακρίβεια υπερβολές και περίεργα κίτρινα δημοσιεύματα ξένου τύπου καθώς και βαρυσήμαντες δηλώσεις – απειλές διαφόρων Ευρωπαίων αξιωματούχων. Αποκορύφωμα της πίεσης ήταν η "ενόχληση¨" των Ιλισίων πεδίων για τη καθυστέρηση στην ανταπόκριση του αιτήματος κυβέρνησης συνεργασίας καθώς και οι παραινέσεις Ελληνογερμανού ευρωβουλευτή στους βουλευτές της Ν. Δημοκρατίας να αγνοήσουν τις αντιδράσεις του προέδρου τους και να στασιάσουν. Ανεξάρτητα από τους εγωισμούς, και τα παιχνίδια επικοινωνίας των ηγετών των κομμάτων εξουσίας, η συμμετοχή του Ευρωιερατείου στα εσωτερικά της χώρας είτε με δούρειους ίππους είτε με άμεσες δραστηριότητες ξεπερνά κάθε όριο κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας. Ανεξάρτητα αν η κυβέρνηση της χώρας έχει δεχθεί αναντίρρητα κάθε μέτρο, κάθε φόρο, κάθε μείωση που πρότειναν και έχουν οδηγήσει σε αυτή σε κατακόρυφη ύφεση, απαίτησαν μέσα σε 2 μέρες, με την βοήθεια της ανοησίας περί δημοψηφίσματος αλλά και το γεγονός πως πλέον οδηγηθήκαμε αντιμέτωποι με τον τέρμα του αδιεξόδου που γράφει πάνω χρεοκοπία, να δημιουργηθεί κυβέρνηση δικής τους επινόησης της οποίας θα ηγηθεί άνθρωπος που εκείνοι θα εγκρίνουν.

Το μόνο θετικό που θα μπορούσε να προκύψει από μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν η επίτευξη μιας σειράς χρήσιμων διαρθρωτικών αλλαγών που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη λειτουργία του κράτους. Όμως όπως λεει και ο Γιάννης Βαρουφάκης στο βιβλίο του «Κρίσεις Λεξιλόγιο» Διαρθρωτικές αλλαγές στην προκειμένη περίπτωση είναι ένα νεφελώδες σύνολο αλλαγών, κάποιες εκ των οποίων είναι όντως απαραίτητες (αλλά εκτός θέματος ως αντίδοτο στη Κρίση) ενώ άλλες αποτελούν έμμονες ιδέες συγκεκριμένων (βασικά ταξικών) συμφερόντων (π.χ. η κατάργηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων) που βρίσκουν στην Κρίση τη μεγάλη ευκαιρία για να τις προωθήσουν.

Υ.Γ. Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, το δημοψήφισμα δεν είναι ανοησία. Τουναντίον είναι πολύ χρήσιμη διαδικασία προκειμένου να επικυρωθεί ή απορριφθεί μια πρόταση που έχει ιδιαίτερη σημασία για ένα κράτος. Ανόητη είναι η εκμετάλλευση μια δημοκρατικής δραστηριότητας για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς στο πλαίσιο μιας κρίσης προσωπικής στρατηγικής.