Το πλαστό δίλλημα "χρεοκοπία ή μνημόνιο"

Είναι αδιανόητο η χώρα να χωρίζεται στα δύο σε μια εγωιστική κόντρα μνημονιακών και αντιμνημονιακών (ανεξάρτητα από ποσοτική ή ποιοτική διαφορά της κάθε πλευράς) με αποκορύφωμα τη ψήφιση του νέου μνημονίου. Το δίλλημα <<χρεοκοπία ή μνημόνιο είναι πλαστό. Ως έχουν τα πράγματα η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Ανεξάρτητα αν θα ψηφιστεί ή όχι από το κοινοβούλιο. Το μόνο που θα επιτευχθεί με τη ψήφιση του, είναι να αναβάλλει τη χρεοκοπία για μερικούς μήνες όπου προφανώς οι συνθήκες θα είναι χειρότερες.

Ακόμα και οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές του μνημονίου παραδέχονται ότι ακολουθούν μια συνταγή που είναι λανθασμένη, δεν λειτούργησε στο παρελθόν και απλά χειροτερεύει τα πράγματα.

Οι ίδιοι άνθρωποι που μας οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο, τόσες πολλές φορές μέσα σε 2 χρόνια, επιμένουν να συνεχίζουν να πληγώνουν την οικονομία, το βιωτικό επίπεδο και τη αξιοπρέπεια αυτής της χώρας.

Ο κ. Παπαδήμος, ο κ. Σαμαράς και ο κ. Παπανδρέου αντί να περιγράφουν τη τρομακτική επόμενη μέρα της χρεοκοπίας, ας αντιληφθούν τις ευθύνες του θεσμικού ρόλου που κατέχουν και ας σκεφτούν πως θα επιβιώσει η χώρα στην επόμενη μέρα.  

Εφόσον οι δανειστές δεν αποφασίζουν να αποδεχτούν μια λύση που θα βοηθήσει στην επιβίωση της χώρας και εφόσον εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνους το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε το αναπόφευκτο.

Δεν είναι λύση μικρές αναβολές που απλά θα οδηγήσουν σε χειρότερες συνθήκες και θα εξαντλήσουν τα όποια αποθέματα έχει ο μηχανισμός της χώρας.

Στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα και αυτό ας το καταλάβουν όλοι εκείνοι που με πόνο ψυχής συντηρούν αυτή τη κατάσταση.

Όσοι μπορούν να συνεισφέρουν και να προτείνουν λύσεις ας διεκδικήσουν δημόσιο ρόλο. Όλοι οι υπόλοιποι που βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδα, υποχρεωμένοι να ψηφίζουν λύσεις που παραδέχονται πως είναι καταστροφικές, δεν έχει νόημα η πολιτική τους επιβίωση.

Τόσο ο κ. Παπανδρέου, όσο και ο κ. Βενιζέλος δεν έχουν κατανοήσει το μέγεθος των ευθυνών τους. Αυτό δείχνει ο εκνευρισμός τους, η προσπάθεια να ηρωοποιήσουν τις λανθασμένες επιλογές τους  και να εκβιάζουν τους συναδέλφους τους.

Ο κ. Σαμαράς και ο κ. Καρατζαφέρης συναγωνίζονται στους τακτικισμούς και την πολιτική ανακολουθία τους.

Η αριστερά στοιχίζεται απέναντι στο μνημόνιο σε ένα σκληρό ιδεολογικό μέτωπο δίχως να έχει το παραμικρό να προτείνει.

Ακόμα και οι μικρότερες πολιτικές παρατάξεις βρίσκονται σε σύγχυση.

Σε μια χώρα που οι εκλογές απαγορεύονται, και οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν δικαίωμα να εκφράσουν ελεύθερα τη βούληση τους, πλέον το ίδιο στερούνται και οι εκπρόσωποι τους. Με την εκβιαστική κομματική πειθαρχία που επιβάλλεται από τους πολιτικούς αρχηγούς, αναστέλλεται το δημοκρατικό τους δικαίωμα στην ελεύθερη βούληση.

Το συμπέρασμα των πολιτικών εξελίξεων είναι αρκετά ιδιόμορφο. Ένας μη εκλεγμένος πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που σαφέστατα δεν απολαμβάνει τη στήριξη των ελλήνων πολιτών (όπως δήλωσε και ο Μόντι χθες) σε συνάρτηση με τους ανθρώπους της τροίκας που έχουν κάνει ρεσιτάλ λανθασμένων κινήσεων τα τελευταία δύο χρόνια κρατούν το μέλλον της χώρας στα χέρια τους.

Πόση ειλικρίνεια υπάρχει πίσω από τα οργισμένα λόγια της κ. Ακρίτα?

Όσο το ισχύον πολιτικό σύστημα και όσα έχει να προσφέρει καταρρέει μπροστά στον άμεσο κίνδυνο της χρεοκοπίας, παρατηρούμε να πληθαίνουν οι οργισμένες παρεμβάσεις εκείνων που μονοπολούν τα τελευταία χρόνια το χώρο της τέχνης και του πολιτισμού.

Ιδιαίτερα προβεβλημένοι συνθέτες , τραγουδιστές ηθοποιοί , συγγραφείς και λοιποί διανοούμενοι , επιλέγουν κατά σύμπτωση τα ίδια μέσα που τους φιλοξενούσαν όλα αυτά τα χρόνια για να εκφράσουν την οργή τους και τον αποτροπιασμό τους για όσους  οδήγησαν τη χώρα στην εποχή του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και  σε μια ελεγχόμενη αγορά από πολιτικά κατεστημένα στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας.  Επίσης κατά σύμπτωση τα ίδια μέσα είναι εκείνα που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις της χώρας στην εποχή της μεταπολίτευσης. Είναι τα ίδια μέσα που πολλές φορές χαρακτηρίστηκαν ως διαπλεκόμενα και η ισχύ και η επιρροή τους είναι τέτοια που αντανακλά και στις ευθύνες τους.

Από αυτές τις παρεμβάσεις ξεχωρίζουν εκείνες της Έλενας Ακρίτα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν συμβολικό παράδειγμα. Η οργή της προς πολιτικούς που είτε υποστήριξε (Παπανδρέου), είτε όχι (Καραμανλής) είναι έντονη, όπως και γενικότερα για το σύστημα που κατάστρεψε τη χώρα και πλούτισε τους λίγους αφήνοντας φτωχούς τους πολλούς.

Πόση ειλικρίνεια υπάρχει πίσω από τα οργισμένα λόγια της κ. Ακρίτα;
Ποιο σύστημα κατηγορεί ακριβώς;
Εκείνο που εκμεταλλεύτηκε επαρκώς για να δημιουργήσει για τον εαυτό της μια ποιότητα και ένα επίπεδο ζωής που αν επικρατούσαν οι αυθεντικές ιδεολογικές της προσεγγίσεις δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να βιώσει;   

Ποιους ακριβώς κατηγορεί;
Οι άνθρωποι με τους οποίους υπέγραφε συμβόλαια που της απέφεραν παχυλούς μισθούς (που σαφώς δεν την ενδιέφερε τότε πως προέκυπταν) δεν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που στήριζαν το σύστημα που οδήγησε τη χώρα στη κατάρρευση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν σπόνσορες κυβερνήσεων που κατέκλεψαν το δημόσιο χρήμα όπως η ίδια ισχυρίζεται.

Και μέσα από τα ίδια συστημικά Media , αυτά που έχουν καίριες ευθύνες παράλληλα με τους πολιτικούς που στήριζαν, εμφανίζεται σήμερα να κατηγορεί ένα σύστημα που πολύ απλά δεν έχει πλέον τίποτα να της προσφέρει.

Που ήταν όλα αυτά τα χρόνια η κ. Ακρίτα;

Όσα λέει θα είχαν νόημα αν τα έλεγε όλα αυτά τα χρόνια που το "σύστημα" που τώρα κατηγορεί της πρόσφερε πλούτο  και δόξα. Όχι τώρα που δεν μπορεί.

Τι ακριβώς όμως είναι η πολιτική ιδεολογία για την αγαπητή κ. Ακρίτα;

Ένα ευχάριστο διάλλειμα γεμάτο με εκθέσεις ιδεών που δημιουργεί για λίγες στιγμές τη επαναστατική ψευδαίσθηση των νεανικών χρόνων σε κάποιο μπαράκι στου Ψυρρή;
Είναι απλά θεωρίες και ιδέες χωρίς τρόπο εφαρμογής, χωρίς πρακτική εξάσκηση;
Είναι μια σειρά από ευφάνταστες αρθρογραφίες του δόγματος "Do as i say, not as i do";

 Σε μια εποχή που οι επικρατούσες πολιτικές απόψεις δοκιμάζονται, οποιαδήποτε εναλλακτική είναι σεβαστή, όσο και ρομαντική ή ανεφάρμοστη μπορεί να δείχνει. Αρκεί να είναι ειλικρινής.

Όσοι συμμετέχουν στο δημόσιο λόγο, έχουν τουλάχιστο αυτή την υποχρέωση.

Όταν η παραπολιτική εγκυμονεί... χυδαιότητα

Το διαδίκτυο μπορεί να αποτελέσει το τελευταίο δημοκρατικό προπύργιο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και πληροφοριών. Μέσα από αυτό οι χρήστες μπορούν ελεύθερα να εκφράζονται και να αλληλεπιδρούν.  Αλλά δεν παύει να είναι ένα εργαλείο που αποκτά τη μορφή που του δίνει ο χρήστης του. Και όταν οι προθέσεις του χρήστη είναι κακεντρεχής, όταν απορρίπτει όλα αυτά τα αγαθά που του προσφέρει, τότε η πληροφορία γίνεται φήμη και η ενημέρωση κουτσομπολιό. Και η ταχύτητα της μετάδοσης των δεδομένων που αποτελεί μια από τις αρετές του, καταντά να είναι η συχνότητα μετάδοσης μιας κατά συνθήκης ψευδούς εικόνας με σκοπό τον αποπροσανατολισμό και την δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας όπως ακριβώς συμφέρει τον διαδότη για όποιους σκοπούς εξυπηρετεί.

Σε όλους όσους χρησιμοποιούν τα εργαλεία κοινωνικού δικτύου, πιθανώς να έχει φτάσει ένα ροζ κουτσομπολιό για μέλη του κοινοβουλίου που αφορά τη προσωπική τους ζωή, συνοδευόμενο , με χάχανα, εξυπνακισμούς και χυδαία σχόλια.

Δεν αποτελεί υπεράσπιση για όσους διαδίδουν ή ασχολούνται με φήμες κρεβατοκάμαρας το γεγονός ότι στόχοι είναι πολιτικά πρόσωπα που στην εποχή μας είναι εξαρχής καταδικασμένοι στη συνείδηση των πολιτών. Δεν έχει πραγματικά σημασία ποια είναι τα πρόσωπα και σε ποια εποχή διαδραματίζεται αυτή η κακοήθεια. Η ηθική και πολιτισμός των πολιτών δοκιμάζεται σε τέτοιες δύσκολες εποχές και πόσο μάλλον απέναντι σε πρόσωπα που έμμεσα ή άμεσα ευθύνονται για αυτές.  Δεν μπορούν όμως να κατηγορηθούν οι πολιτικοί για ανηθικότητα όταν οι κατήγοροι δεν είναι καλύτεροι από αυτούς. Όταν χρησιμοποιούνται μάλιστα μέθοδοι και πρακτικές πολιτικών που οι Έλληνες πολίτες προσπαθούν έντονα να ξεχάσουν.

Υπάρχουν , δυστυχώς, πολλοί λόγοι για να επικριθούν έντονα οι  πολιτικοί. Με επιχειρήματα και αποδείξεις. Η αναμετάδοση μιας χυδαιότητας σίγουρα δεν είναι ένας τέτοιος. Γιατί τελικά μειώνει περισσότερο την προσωπικότητα του ατόμου που τη διακινεί παρά του ατόμου που θίγει. Αλλά και γιατί δομεί μια παραπλανητική εικόνα που δεν είναι αληθινή. Και η αλήθεια είναι ένα απο τα στοιχεία που πρέπει να διασωθεί μέσα σε αυτή τη δοκιμασία που περνούν οι Έλληνες πολίτες.

Όταν ο Γιώργος έχει δίκιο

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου στο πρόσφατο Πολιτικό Συμβόλαιο του ΠΑΣΟΚ επιτέθηκε στα οργανωμένα συμφέροντα και τα ΜΜΕ, τα τελευταία στην προσπάθεια τους να αποδημήσουν πλήρως την εικόνα του, χλεύασαν  τις κατηγορίες ως μια ανέξοδη και φθηνή προσπάθεια υπεράσπισης των λανθασμένων επιλογών του. Μπορεί να μην έχουν άδικο αλλά ούτε και ο πρώην πρωθυπουργός έχει. Αυτό που έκρυψε όμως είναι ότι αυτά τα οργανωμένα συμφέροντα που τον "κατέρριψαν", κάποτε τον υπηρετούσαν πιστά. Όταν σκοπός τους ήταν να τον παρουσιάσουν ως τον λευκό Ομπάμα που θα άλλαζε το πολιτικό σκηνικό με νέα πρόσωπα , φρέσκιες ιδέες και μια πράσινη διακυβέρνηση, φιλική προς τη τεχνολογία. Τα ίδια συστημικά MEDIA, μόλις δυο χρόνια αργότερα τον εμφάνισαν ως λίγο, ανίκανο και επικίνδυνο.  Αν και φυσικά έχει την πρωτεύουσα ευθύνη για την επικείμενη χρεοκοπία, οι άλλοτε προστάτες  και υποστηρικτές του, φρόντισαν να συγκεντρώσουν τις ευθύνες  γύρω από το πρόσωπο του, απαλλάσσοντας τους υπόλοιπους

υποψήφιους που πιθανόν να είναι χρήσιμοι στο μέλλον.

Αν και τα συγκεκριμένα μέσα άνηκαν πάντα στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο, δεν είναι λίγες οι φορές που προτίμησαν την λύση μιας "δεξιάς παρένθεσης" όταν το χαρτί τους καιγόταν και μέχρι να ετοιμάσουν την πιο συμφέρουσα διάδοχη κατάσταση.

Στο βιβλίο “Off the Record” ο Μανώλης Κοτάκης αποκαλύπτει πως υπουργός είχε πλησιάσει τον Κώστα Καραμανλή κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του, με σκοπό να ρίξει γέφυρες μεταξύ του πρώην πρωθυπουργού και ενός μεγαλοεκδότη που ηγείται των συστημικών MEDIΑ. Η απάντηση του ήταν αποθαρρυντική. "Μα καλά, πως τον εμπιστεύεσαι αυτόν; Νομίζεις ότι πιάνεται φίλος?" Προφανώς ο Γιώργος Παπανδρέου είχε αντίθετη άποψη με τα γνωστά αποτελέσματα. 

Ο Παπαδήμος και τα ΜΜΕ

Ο Μαρκ Τουέιν είχε πει “Υπάρχουν νόμοι για την προστασία της ελευθερίας του Τύπου, αλλά κανένας αξιόλογος για την προστασία του ατόμου από τον Τύπο”.

Ο πρώην πρωθυπουργός βύθισε τη χώρα σε μια πολιτική κρίση 12 ημερών που οδήγησε στη μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου.  Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων ανέλαβε μια σημαντική μερίδα των ΜΜΕ που μέχρι τότε στήριζαν και υποβάσταζαν την κυβέρνηση Παπανδρέου. Οι άστοχες και επικίνδυνες δραστηριότητες του πρώην πρωθυπουργού που οδήγησαν στις απειλές και τις έντονες πιέσεις των ευρωπαίων εταίρων, έδωσαν την ευκαιρία στα δημοφιλή μέσα με όπλα τους το φόβο και τη ανασφάλεια να χειραγωγήσουν τη κοινή γνώμη και να επιβάλλουν την ατμόσφαιρα που επιθυμούν.

Ο στόχος τους είναι μια όσο το δυνατόν πιο μακρά περίοδο πολιτικής σταθερότητας. Η πολιτική σταθερότητα σε μια περίοδο κρίσης θα φαινόταν ιδανική για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Αλλά όχι με τη τερατώδη μορφή που θέλουν να της δώσουν.  Μια σταθερότητα που θα επιβληθεί μέσα από εκβιασμούς και συγκεκριμένους ρόλους που πρέπει να παίξουν οι πρωταγωνιστές. Οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι μονάχα να πληρώνουν και να μην έχουν άποψη, η κυβέρνηση να αποδέχεται, να εκτελεί και να μη διαπραγματεύεται και η αξιωματική αντιπολίτευση να συνυπογράφει και να μην αντιδρά,  περιορίζοντας και απομονώνοντας  τις αντιδράσεις στο κλειστό μπλοκ της αριστεράς.

Τον Γεώργιο Παπανδρέου δεν τον απαγκίστρωσε από την εξουσία η σειρά ιστορικών λαθών που οδήγησαν την χώρα σε αυτό το αδιέξοδο. Δεν τον έριξε η πολιτική των  αντισυνταγματικών και υπερβολικών φόρων που επέβαλε σε πολίτες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν με βιτρίνα μια σειρά διαρθρωτικών αλλαγών που ποτέ δεν έγιναν. Ο Γεώργιος Παπανδρέου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία όταν η ανικανότητα του στράφηκε προς τους ευρωπαίους εταίρους που τόσο καιρό ωφελούσε.

Το ζητούμενο λοιπόν από το Ευρωιερατείο και τα συμπλέουσα ΜΜΕ ήταν να παραμείνει η ίδια κυβέρνηση (καθώς η σχέση με τους υπουργούς ήταν αγαστή), με διαφορετικό ηγέτη, πιο σοβαρό, πιο προβλέψιμο και μια αξιωματική αντιπολίτευση σιωπούσα και συμπράττουσα. Με τη κυβέρνηση Παπαδήμου τα πέτυχαν όλα αυτά. Από εκεί και πέρα ήταν δουλειά των ΜΜΕ να ζωγραφίσουν μια αγιογραφία του νυν πρωθυπουργού που οδήγησε σε δημοσκοπήσεις υψηλής δημοφιλίας.  Τη στιγμή που οι πολίτες υποφέρουν από την ύφεση που έχει επιφέρει η πολιτική του μνημονίου, βλέπουν τις συντάξεις και τους μισθούς τους κάθε μήνα να είναι στη διάθεση των ανθρώπων που δεν τους επιτρέπουν να έχουν άποψη (το παραμύθι πως οι εκλογές κοστίζουν, δεν μπορούν να γίνουν πριν την 6^η δόση και μετά είναι δύσκολο να γίνουν πριν την επομένη δόση και πάει λέγοντας….) υπόκεινται σε μια πλύση εγκεφάλου πως η κυβέρνηση Παπαδήμου μπορεί να τους δημιουργήσει προσδοκίες. Πως γίνεται μια κυβέρνηση που κατά βάση είναι μεταβατική και έχει ως σκοπό να διορθώσει τις σχέσεις με τους δανειστές μας προφανώς υπακούοντας σε οποιονδήποτε όρο (όπως φαίνεται και από τις υπογραφές που θεωρητικά ζητούν) και χωρίς να αλλάξει απολύτως τίποτα από τη πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, μπορεί να δημιουργήσει προσδοκίες είναι κάτι που μόνο η δύναμη χειραγώγησης των μέσων μπορεί να εξηγήσει.

Υ.Γ. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων και φυσικά δεν μπορεί να βαρύνει μονάχα τη κυβέρνηση Παπανδρέου. Το γεγονός όμως, πως μετά από 2 χρόνια φριχτής λιτότητας και εξαντλητικής φορολόγησης  είμαστε ακόμα ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Το αδιέξοδο Παπανδρέου και η Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας

Κυκλοφόρησε χθες σα χιουμοριστικό απόφθεγμα  στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά σκιαγραφεί με ακρίβεια την επικαιρότητα. Ο Παπανδρέου είναι ο μόνος πολιτικός που το όνομα του δεν θα δοθεί σε δρόμο αλλά σε αδιέξοδο. Αδιαφορώντας για τη σήμανση, μας έβαλε στο αδιέξοδο, και συνέχισε στο δρόμο του χωρίς να δίνει σημασία στις προειδοποιήσεις όταν ήταν ακόμα νωρίς. Τώρα που αντίκρισε το τέρμα, τώρα που αντιλήφθηκε που μας οδήγησε, είναι πλέον αργά για να γυρίσει πίσω. Και ακολούθησαν κινήσεις πανικού με αποκορύφωμα την ανοησία περί δημοψηφίσματος.

Κάπου εκεί το Ευρωιερατείο, όπως το αποκαλεί ο Σταύρος Λυγερός, αντιλήφθηκε με καθυστέρηση δύο χρόνων την ακαταλληλότητα και επικινδυνότητα του Παπανδρέου, τον έσυρε σε παραίτηση και απαίτησε εκβιαστικά την συνεργασία  Σαμαρά θεωρώντας εσφαλμένα πως έτσι θα μειωθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις και θα επικρατήσει μια τουλάχιστο ομαλή και σταθερή γραμμή στις δήθεν διαπραγματεύσεις.

Φυσικά ουσιαστική και άμεση ήταν η συνεισφορά των MEGAλων και δημοφιλών ΜΜΕ στην επίτευξη του στόχου δημιουργίας "Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας" που σας τίτλος είναι τουλάχιστον ατυχής. Δραματικές ήταν οι εκκλήσεις των Ελλήνων δημοσιογράφων, μεταφέροντας με ακρίβεια υπερβολές και περίεργα κίτρινα δημοσιεύματα ξένου τύπου καθώς και βαρυσήμαντες δηλώσεις – απειλές διαφόρων Ευρωπαίων αξιωματούχων. Αποκορύφωμα της πίεσης ήταν η "ενόχληση¨" των Ιλισίων πεδίων για τη καθυστέρηση στην ανταπόκριση του αιτήματος κυβέρνησης συνεργασίας καθώς και οι παραινέσεις Ελληνογερμανού ευρωβουλευτή στους βουλευτές της Ν. Δημοκρατίας να αγνοήσουν τις αντιδράσεις του προέδρου τους και να στασιάσουν. Ανεξάρτητα από τους εγωισμούς, και τα παιχνίδια επικοινωνίας των ηγετών των κομμάτων εξουσίας, η συμμετοχή του Ευρωιερατείου στα εσωτερικά της χώρας είτε με δούρειους ίππους είτε με άμεσες δραστηριότητες ξεπερνά κάθε όριο κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας. Ανεξάρτητα αν η κυβέρνηση της χώρας έχει δεχθεί αναντίρρητα κάθε μέτρο, κάθε φόρο, κάθε μείωση που πρότειναν και έχουν οδηγήσει σε αυτή σε κατακόρυφη ύφεση, απαίτησαν μέσα σε 2 μέρες, με την βοήθεια της ανοησίας περί δημοψηφίσματος αλλά και το γεγονός πως πλέον οδηγηθήκαμε αντιμέτωποι με τον τέρμα του αδιεξόδου που γράφει πάνω χρεοκοπία, να δημιουργηθεί κυβέρνηση δικής τους επινόησης της οποίας θα ηγηθεί άνθρωπος που εκείνοι θα εγκρίνουν.

Το μόνο θετικό που θα μπορούσε να προκύψει από μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν η επίτευξη μιας σειράς χρήσιμων διαρθρωτικών αλλαγών που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη λειτουργία του κράτους. Όμως όπως λεει και ο Γιάννης Βαρουφάκης στο βιβλίο του «Κρίσεις Λεξιλόγιο» Διαρθρωτικές αλλαγές στην προκειμένη περίπτωση είναι ένα νεφελώδες σύνολο αλλαγών, κάποιες εκ των οποίων είναι όντως απαραίτητες (αλλά εκτός θέματος ως αντίδοτο στη Κρίση) ενώ άλλες αποτελούν έμμονες ιδέες συγκεκριμένων (βασικά ταξικών) συμφερόντων (π.χ. η κατάργηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων) που βρίσκουν στην Κρίση τη μεγάλη ευκαιρία για να τις προωθήσουν.

Υ.Γ. Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, το δημοψήφισμα δεν είναι ανοησία. Τουναντίον είναι πολύ χρήσιμη διαδικασία προκειμένου να επικυρωθεί ή απορριφθεί μια πρόταση που έχει ιδιαίτερη σημασία για ένα κράτος. Ανόητη είναι η εκμετάλλευση μια δημοκρατικής δραστηριότητας για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς στο πλαίσιο μιας κρίσης προσωπικής στρατηγικής.  

Πως Τολμάει?

Μια ερώτηση προκύπτει μονάχα μετά τη χθεσινή σύνοδο. Πως τολμάει ο πρωθυπουργός?

Για δύο χρόνια επέβαλε σκληρά και άδικα μέτρα που είχαν καταστροφικά αποτελέσματα και οδήγησαν σε βαθιά ύφεση, χιλιάδες απολύσεις, αλλεπάλληλα λουκέτα σε επιχειρήσεις και βιομηχανίες, μείωση μισθών και συντάξεων και αιχμηρή φορολόγηση ακόμα και σε πολίτες που ουσιαστικά βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Όλα αυτά για να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Πήγε χθες σε μια σύνοδο βρισκόμενος ένα βήμα πριν την άτακτη χρεοκοπία. Όταν οι ευρωπαίοι ηγέτες, θέλοντας να στηρίξουν το ευρώ ,απέτρεψαν την στάση πληρωμών και ανέβαλαν για αργότερα την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας, ο πρωθυπουργός δήλωσε θριαμβευτής. Αυτό που προέκυψε από τη σύνοδο είναι πως όλα τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση ως τώρα ήταν αποτυχημένα και όλες οι θυσίες ήταν άσκοπες. Το συμπέρασμα της Συνόδου είναι ότι οι Έλληνες θα πληρώσουν τα δύο αποτυχημένα χρόνια της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ με μια δεκαετία ακόμα βαθύτερης ύφεσης, με συνεχή νέα μέτρα,  χωρίς καμία ανάπτυξη, χωρίς καμία ελπίδα.

 Όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναφέρει πως δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα εφόσον εφαρμοστούν όσα έχουν ψηφίσει είναι σαν παραδέχεται πως επίκεινται νέα μέτρα. Αυτό προκύπτει αν κρίνουμε την ολοκληρωτική αποτυχία στην εφαρμογή και την αποτελεσματικότητα των μέτρων που έχουν ψηφίσει ως τώρα. Δεν ενδιαφέρει κανένα πολίτη αν η αποτυχία ήταν εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας της κυβέρνησης ή μιας σειράς ανέφικτων μέτρων που ζήτησε η Τρόικα. Αυτό πιστεύουν πως θα λυθεί με την επιτήρηση. Αυτό που ενδιαφέρει είναι πως ο μοναδικός τρόπος διαφυγής είναι η ανάπτυξη και κανείς δεν ασχολείται με αυτή. Ασχολούνται μονάχα με το δανεισμό και τη φορολόγηση.  Η τρόικα παραδέχθηκε πως ακολούθησε συνταγές που εφαρμόστηκαν σε άλλες χώρες αγνοώντας την ελληνική πραγματικότητα. Η κυβέρνηση καθυστέρησε να πάρει μια σειρά από μέτρα που είχε υποσχεθεί (που θα μπορούσαν να επιφέρουν χρήσιμες διαθρωτικές αλλαγές) ιδιωτικοποιήσεις, μείωση δαπανών, εφεδρεία αλλά ήταν συνεπέστατη, άμεση και έδειξε ιδιαίτερο ενθουσιασμό στην μείωση συντάξεων, μισθών και στην εξοντωτική φορολόγηση. Εκεί δεν υπήρξε καμία καθυστέρηση. Τουναντίον κάποια μέτρα δεν ζητήθηκαν ούτε από την Τρόικα.

Οι ίδιοι άνθρωποι που πριν λίγους μήνες έβλεπαν την αναδιάρθρωση ως καταστροφή, ακολούθησαν μια πολιτική που μας οδήγησε ακριβώς εκεί. Τώρα την βλέπουν σαν λύση.  

Με τον φόβο της άτακτης χρεοκοπίας να βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη , η κυβέρνηση μπορεί να παρουσιάσει στα ΜΜΕ οποιαδήποτε συμφωνία, με οποιουσδήποτε όρους σαν επιτυχία. Σε αυτή τη χώρα όμως κανείς δεν είναι χαρούμενος. Ξεκινά μια δεκαετία γεμάτη θυσίες που εξ ορισμού θα πάνε χαμένες. Για αυτό επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα μου. Πως τολμάει?