Ο παρανοϊκός Νορβηγός και τα MEDIA

Ο Λούις Μπουνιουέλ έλεγε πως ο παρανοϊκός, όπως και ο ποιητής, δεν γίνεται, γεννιέται.  Ο Νορβηγός εγκληματίας παρουσίασε όλα τα συμπτώματα παρανοϊκής διαταραχής. Προσπάθησε να βρει κάποιο ακραίο πολιτικό φορέα για να στεγάσει τον θυμό του, την οργή και την εχθρότητα που ένιωθε. Να δώσει ταυτότητα στον εχθρό, να καλύψει πίσω από ακραίες πολιτικές ρητορικές την αυτοεκτίμηση του και να βρει αφορμή να απελευθερώσει τη βίαιη συμπεριφορά του. Όταν δεν τα κατάφερε, βρήκε καταφύγιο σε μια δική του φαντασίωση καταστροφής που φρόντισε να δημιουργήσει, ένα δικό του παρανοϊκό μανιφέστο με φανταστικούς αγώνες, φανταστικούς πολέμους, φανταστικές διώξεις πάνω σε αληθινούς εχθρούς. Είναι άγνωστο ακόμα αν στα ταξίδια που έκανε βρήκε και άλλους άρρωστους που μοιράστηκαν τη παρανοϊκή φαντασίωση του. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως τα ΜΜΕ στο βωμό του κέρδους, παίζουν με απόλυτη αυτογνωσία ένα πολύ άσχημο παιχνίδι που μπορεί να επιφέρει οδυνηρές συνέπειες.

Η συνεχής προβολή του δολοφόνου και του παρανοϊκού μανιφέστου του, μπορεί να δημιουργήσει μιμητές.  Διαταραγμένοι άνθρωποι που θα αντιληφθούν πως το τίμημα της δημοσιότητας, η ευκαιρία να νιώσουν σημαντικοί  (έχουν εμφανιστεί συχνά  δολοφόνοι κατά συρροή με αυτό ακριβώς το κίνητρο) είναι μια εκτεταμένη εγκληματική ενέργεια με πολλά θύματα.  Όσο περισσότερο αναλύουν το μανιφέστο του , τόσο μεγαλύτερη υπόσταση δίνεται σε αυτό , τόσο πιο εύκολα, αδύναμοι άνθρωποι, επηρεασμένοι και ποτισμένοι από ρητορικές ακραίας μορφής, μπορεί να βρουν καταφύγιο στις φαντασιώσεις ενός παρανοϊκού.

Την στιγμή που όλοι γνωρίζουμε τις μουσικές προτιμήσεις του Νορβηγού δολοφόνου, ποιες τηλεοπτικές εκπομπές παρακολουθούσε, τι παιχνίδια έπαιζε (τα οποία θα κατακριθούν όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις σε ένα απίστευτο κύκλο υποκρισίας), κανείς δεν ασχολήθηκε με τα αθώα θύματα. Δεν ξέρουμε τα ονόματα τους , δεν είδαμε φωτογραφίες τους, δεν ξέρουμε τι άκουγαν, τι έβλεπαν, τι έπαιζαν.
Αυτά τα αθώα παιδιά που δεν φαντάστηκαν ποτέ πως υπάρχουν τόσο απόκρυφα , σκοτεινά μονοπάτια που μπορεί το ανθρώπινο μυαλό να ακουλουθήσει. Αυτά τα παιδιά δεν είναι "θέμα".
Θέμα είναι οι ρετουσαρισμένες φωτογραφίες του εγκληματία που <<πάσαρε>> στον τύπο για να <<στολίζουν>> τα άρθρα που αφορούν τα κατορθώματα του σε μια ατμόσφαιρα υστερίας που θα ζήλευε σταρ του χόλυγουντ.

Ο επίλογος της ταινίας “Se7en” του Φίντσερ ταιριάζει σε αυτή την ιστορία :

Ο  Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραψε κάποτε “Ο Κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος και αξίζει να αγωνίζεσαι για αυτόν”. Συμφωνώ με το δεύτερο μέρος.  

Το απαγορευμένο μπλε μήλο

Το μπλε μήλο μπήκε στη ζωή μας ως μια ευχάριστη έκπληξη, προσφέροντας  μια πιο ανοιχτή, πιο ειλικρινή άποψη σε θέματα της καθημερινότητας αλλά και σε ιστορικά θέματα που μας έχουν απασχολήσει στο παρελθόν.

Χωρίς να γνωρίζω προσωπικά κανένα από τους συντάκτες του, ανακάλυψα πως πρόκειται για μια ομάδα ευφυών ανθρώπων με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες απόψεις που ξεκινούν από μια κοινή βάση, κινούνται παράλληλα και πολύ συχνά αποκλίνουν. Έχω διαβάσει αρκετές «αντιπαραθέσεις» μεταξύ των συντακτών που στο σύνολο τους παράγουν μια πολιτική σύνθεση, εξαιρετικά χρήσιμη στο σημερινό πολιτικό διάλογο.

Ένας πολιτικός διάλογος που είναι πολύ φτωχός και στο χώρο της εναλλακτικής ενημέρωσης. Αν προσπεράσουμε συγκεκριμένα προσωπικά ιστολόγια που είναι χαμένα στο αχανές διαδίκτυο, τα δημοφιλή blogs, sites, portals, εκείνα που συνήθως μοιράζουν, διαβάζουν και σχολιάζουν οι περισσότεροι Έλληνες χρήστες των εργαλείων κοινωνικής δικτύωσης, χαρακτηρίζονται από μια προοδευτική κεντροαριστερή ατμόσφαιρα. Το ίδιο συμβαίνει με τα δημοφιλή εκδοτικά συγκροτήματα, τους αναγνωρισμένους και προβεβλημένους κύκλους δημοσιογράφων, λογοτεχνών, μουσουργών κτλ. Είναι αξιοπερίεργο πως εξακολουθούν να δίνουν ένα επαναστατικό τόνο στο λόγο τους και μια διάθεση σύγκρουσης με την εξουσία, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως οι ίδιοι την αποτελούν. Συνθέτουν λοιπόν ως διανοούμενοι και πνευματικοί άνθρωποι της χώρας μια άποψη μη διαπραγματεύσιμη που διοχετεύεται σαν μοντέλο έκφρασης στο σύνολο των μέσων, συμβατικής ή εναλλακτικής ενημέρωσης.

 Οι αντίθετες απόψεις ντύνονται άμεσα με μελανά χρώματα και στολίζονται με βαρύγδουπα ακραία υποτιμητικά και εξευτελιστικά σχόλια. Σχόλια που έχουν ως σκοπό εξ αρχής να τις αποδομήσουν.

Για αυτό το λόγο, ένας χώρος συνάντησης απόψεων όπως το Μπλε Μήλο είναι εξαιρετικά χρήσιμο να υπάρχει. Μακάρι να υπήρχε μάλιστα η δυνατότητα, έντυπα, ραδιοφωνικά ή τηλεοπτικά, αυτές οι απόψεις να έφταναν σε περισσότερους ανθρώπους.

Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με ένα άρθρο του μήλου, δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως πρόκειται για ένα δομημένο γραπτό, βασισμένο πάντα σε έρευνα που παρουσιάζει τις πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για την σύνθεση του άρθρου, αποκαλύπτοντας πολλές φορές στην ουσία τον τρόπο σκέψης, την λογική  διαδρομή που ακολουθήθηκε, και τα συμπεράσματα  που προέκυψαν.

Είναι φανερό όμως, πως στην παρούσα στιγμή στο χρόνο, ο μέσος Έλληνας αναγνώστης, δεν είναι δεκτικός σε μια ανεξάρτητη φιλελεύθερη φωνή που δεν είναι κλεισμένη μέσα σε τείχη πολιτικής επιρροής και εκδοτικών συμφερόντων.

Σχόλια συγκεκριμένων αναγνωστών σε συγκεκριμένα άρθρα του μπλε μήλου το αποδεικνύουν αυτό.

Είναι δύσκολο ένας αναγνώστης που με απόλυτη αυτογνωσία διαβάζει υποκειμενικά άρθρα, να πιστέψει στην ανεξάρτητη και ελεύθερη έκφραση που δεν έχει σκοπό να χαϊδέψει αυτιά.  Ο πιο εύκολος δρόμος είναι η συκοφάντηση των γραπτών και η ταμπελοποίηση των συντακτών. Ποιος ο λόγος να κουράσουμε το μυαλό μας, διαβάζοντας λεπτομερής αναλύσεις θεμάτων για τα οποία έχουμε ήδη άποψη προερχόμενη από την πολιτική μας προέλευση. Ποιος ο λόγος να αναταραχθεί η ισορροπία που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας, η τάξη των πραγμάτων όπως την έχουμε ορίσει.

Καλύτερα δεν είναι να μην διαβάζουμε άρθρα που προσεγγίζουν την αλήθεια και την παρουσιάζουν σε λίγες γραμμές? Μια αλήθεια που μπορεί να μην είναι όσο προοδευτική θα θέλαμε?

Ακόμα καλύτερα δεν θα ήταν να μην υπήρχαν καθόλου τέτοια άρθρα  για να μην μπαίνουμε στο «πειρασμό» να τα διαβάσουμε?

Το μπλε μήλο, ο απαγορευμένος καρπός του δένδρου της γνώσης στον προοδευτικό παράδεισο της διαδικτυακής Εδεμ.

Ο Αλέξανδρος από το Μπραχάμι

Ο 19χρονος Αλέξανδρος από το Μπραχάμι, που κατηγορεί η αστυνομία για επιθέσεις στις ιστοσελίδες του FBI, της NSA και του Αμερικανικού πενταγώνου, παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στα «ΝΕΑ» . Αντιμετωπίζει με αφοπλιστική ταπεινότητα το θόρυβο που δημιούργησαν τα ΜΜΕ γύρω από το όνομα του, τις ικανότητες του και την ευφυΐα του.  «Με παρουσίασαν σαν διάνοια γιατί αυτό πουλάει. Μακάρι να το πίστευα και εγώ» Με αυτά τα λόγια απαντά στις φαντασιώσεις ότι συνάντησε κλιμάκιο του FBI.

Ας αφήσουμε όμως τη δικαιοσύνη να αποφανθεί αν όντως ο Αλέξανδρος είναι ο χάκερ που ξεκλείδωνε φαινομενικά αδιαπέραστα συστήματα ασφαλείας των υπηρεσιών της  πιο προηγμένης τεχνολογικά χώρας. Ας μην δώσουμε σημασία και στη πρακτική χειραγώγησης της αλήθειας και παραποίηση της σε μια ιστορία που έχει αναγνωστικό ενδιαφέρον από τα ΜΜΕ.

Το πιο σημαντικό από αυτή τη συνέντευξη είναι πως μέσα από το θόρυβο που δημιουργήθηκε, μας δόθηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσουμε. Δεν χρειάστηκαν περισσότερα από πέντε λεπτά , όσο κράτησε το απόσπασμα της συνέντευξης που μετέδωσε το MEGA για να καταλάβει κανείς πως πρόκειται για ένα ευφυέστατο νεαρό. Ευπροσήγορος και ιδιαίτερα δραστήριος, σε αντίθεση με όσα περιέγραφαν τα πρώτα δημοσιεύματα.

Δυο τατουάζ με την ίδια φράση διακρίνονται στα χέρια του. Το ένα στα αραβικά, το άλλο στα εβραϊκά. «Ακόμα και αν το μίσος χωρίζει άραβες και εβραίους, συνυπάρχουν στην ελεύθερη αγορά» εξηγεί ο ίδιος. Τα τατουάζ γράφουν «Ο καπιταλισμός είναι ευκαιρία και η ευκαιρία ελευθερία». Όταν δημοσιεύτηκαν αυτές οι λέξεις, ο ως τότε αγαπημένος ηλεκτρονικός επαναστάτης που τα έβαλε με τις υπηρεσίες της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Δύσης, έχασε πολλούς προοδευτικούς θαυμαστές στα διάφορα ιντερνετικά φόρουμ. Καταχωρήθηκε ως θύμα, ως προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος. Κάποιος του πρότεινε να ξυπνήσει , καθώς είναι μικρός ακόμα.

Αυτός ο μικρός λοιπόν «κοιμώμενος» νεαρός, χωρίς καμία βοήθεια από το Εκπαιδευτικό Σύστημα της χώρας, με μοναδικά όπλα, την τεχνολογία και το μυαλό του, άρχισε από τα 16 να διαβάζει οικονομικά άρθρα και ισολογισμούς εταιρειών. Την στιγμή που κάποιοι «ξύπνοι» συνομήλικοι του, ξόδευαν την δημιουργικότητα τους κατασκευάζοντας μολότοφ και την ενέργεια τους σπάζοντας βιτρίνες καταστημάτων εκείνος παρακολουθούσε δείκτες όπως είναι η συμπεριφορά του μανατζμεντ  και επέλεγε εταιρείες με κεφαλαιακή επάρκεια. Αυτοδίδακτος, προσδοκά στο μέλλον να διαχειρίζεται αμοιβαία κεφάλαια. Μέχρι να κερδίσει κάποια χρήματα, έχασε κάποια. «Ο καπιταλισμός είναι το μόνο σύστημα στο οποίο είσαι ελεύθερος να αναπτύξεις τις ικανότητες σου και μόνος – αν εσύ αποφασίσεις – να καρπωθείς τα οφέλη των κόπων σου» σημειώνει.  Τα λεφτά που επένδυε στο χρηματιστήριο τα έβγαζε από το ηλεκτρονικό εμπόριο. Συνεργάζεται με διαφημιστικές εταιρείες από το εξωτερικό και προβάλλει τις διαφημίσεις του σε διάφορες ιστοσελίδες.

Όπως λέει νιώθει πιο κοντά στην αυστριακή σχολή οικονομικής σκέψης, σύμφωνα με την οποία δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ελευθερία χωρίς οικονομική ελευθερία. «Δεν είχα κάποιο μέλος της οικογένειας μου στο Δημόσιο για να έχω παρωπίδες και να πιστέψω ότι το υπόλοιπο μέρος της κοινωνίας πρέπει να συνεισφέρει για εμάς. Έτσι κατέληξα ότι για μένα αυτή είναι η μόνη βιώσιμη οικονομική οδός, αντίθετη σε αυτό που ζούμε σήμερα, το σύστημα των κρατικών παρεμβάσεων και επιδοτήσεων» διευκρινίζει ο Αλέξανδρος.

Ο Αλέξανδρος θεωρεί το μέλλον του αβέβαιο καθώς οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει θα σκιάσουν τουλάχιστο τα τρία επόμενα χρόνια της ζωής του. Κι όμως μέχρι να κριθεί ένοχος ο Αλέξανδρος αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για κάθε νέο άνθρωπο που διαλέγει να μεταφράσει τον ενθουσιασμό του και το ταλέντο του σε δημιουργικότητα και καινοτομία. Το μέλλον του ανήκει.

Περιμένοντας το μνημόνιο ανάπτυξης

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος  δήλωσε πως ετοιμάζεται Μνημόνιο Ανάπτυξης καθώς γίνεται αντιληπτό και στους εταίρους πως η ύφεση καθίσταται ανασταλτικός παράγοντας για την επιτυχία του προγράμματος.  Αυτό που ένας πρωτοετής οικονομικής σχολής θα θεωρούσε δεδομένο , «οι σοφοί» εταίροι μας μόλις αντιλήφθηκαν. Πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος ότι εφόσον έχεις ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και μπορείς να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου μονάχα με συνεχείς δανεισμούς, ο μοναδικός τρόπος να αντιστρέψεις το κλίμα και να μην αυξάνεις το χρέος είναι να παράγεις περισσότερο. Είναι φυσικά αδύνατο να παράγεις περισσότερο, όταν η πολιτική του μνημονίου έχει οδηγήσει σε βαθειά και παρατεταμένη ύφεση που σκοτώνει την οικονομία, τινάζει την ανεργία στα ύψη και πολλαπλασιάζει τα λουκέτα στον ιδιωτικό τομέα. Οι παρανοϊκοί Έλληνες λοιπόν κατά τον κύριο Μπεγλίτη, οι τεμπέληδες  Έλληνες κατά την Άνγκελα Μέρκελ , οι άτιμοι Έλληνες κατά τον Θεόδωρο Πάγκαλο, με όσες ευθύνες και αν έχουν για την παρούσα κατάσταση, καταλαβαίνουν ότι δεν τους δίνεται η ευκαιρία να την αντιστρέψουν.

Βιώνουν μια βίαια ανατροπή της ποιότητας ζωής που έχτιζαν τόσα χρόνια, δεν τους δίνεται η δυνατότητα να αντιδράσουν ενώ βομβαρδίζονται από τα ΜΜΕ πως ανήκουν σε ένα λαό που δεν παράγει τίποτα και δεν αξίζει τίποτα.

Κι όμως διαβάζοντας ένα άρθρο ενός φίλου μέσω του κοινωνικού δικτύου <<ανακάλυψα>> πολλές εξαγωγικές πρωτιές της χώρας. Σε μαγνήσιο, αλουμίνιο, βωξίτη, νικέλιο κ.α. Η Ελλάδα είναι 3η στη παγκόσμια παραγωγή ελιάς και λαδιού, 3η σε παραγωγή κρόκου. (saffron),  5η σε εξαγωγές σπαραγγιών, 7η σε εξαγωγές βαμβακιού, 11η σε παραγωγή βαμβακιού, 14η σε αφίξεις τουριστών. (18,2 εκ) και 16η σε εξαγωγές τυροκομικών προϊόντων.

Η εταιρεία ΦΑΓΕ έχει κατακτήσει μερίδιο που προσεγγίζει 4% της αμερικανικής αγοράς και αυξάνεται συνεχώς, ενώ η ζήτηση είναι τέτοια που η εταιρεία θα είναι αδύνατο να καλύψει. Το μερίδιο που είχε η ΦΑΓΕ στις ΗΠΑ στα τέλη του 2010 μεταφράζεται σε ετήσιο τζίρο άνω των 250 εκ δολαρίων. Η ανεπτυγμένη οικονομία της Σουηδίας οφείλεται στην βιομηχανία της (Saab, Volvo, Nokia, Ericsson, IKEA) ενώ δεν είναι μυστικό πως η επιτυχημένη οικονομική πορεία της Πολωνίας που βρίσκεται στο τιμόνι του συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης βασίστηκε στον ιδιωτικό τομέα.

Ο διακεκριμένος πανεπιστημιακός  Αρίστος Δοξιάδης ανέφερε σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη στο Mega ότι οι Έλληνες του εξωτερικού που επιστρέφουν στη χώρα, πρέπει να χρησιμοποιούν τις γνώσεις που απέκτησαν για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη των ελληνικών ιδιωτικών επιχειρήσεων  και την εξαγωγή των ελληνικών προϊόντων.  Φυσικά για να επιτευχθεί η ανάπτυξη χρειάζεται η βοήθεια και η στήριξη της πολιτείας. Όσο ο κ. Βενιζέλος όμως περιμένει τον μνημόνιο ανάπτυξης, ο ιδιωτικός τομέας πεθαίνει. Ένα τρανταχτό παράδειγμα η εταιρεία AirSea Lines που είχε δημιουργήσει νέα δεδομένα στην τουριστική αγορά. Μια επένδυση 20 εκ ευρώ που τινάχθηκε στον αέρα λόγω των αργών ρυθμών διεκπεραίωσης των υποθέσεων από το Ελληνικό Δημόσιο.

Οι ευκαιρίες χάνονται, οι επενδυτές φεύγουν, οι επιχειρήσεις κλείνουν, οι πολίτες μένουν άνεργοι και η χώρα οδεύει προς την χρεοκοπία με μαθηματική ακρίβεια.   

Το επίπεδο ανικανότητας αυτής της κυβέρνησης που αποδομεί κάθε προσπάθεια διεξόδου από τη κρίση, φτάνει σε σημείο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ύποπτο και αυτό εξηγεί (χωρίς να δικαιολογεί) τις ακραίας μορφής αντιδράσεις των αγανακτισμένων πολιτών