Κυνηγώντας τον Μαυρογιαλούρο

Στην εξαιρετική κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου “Υπάρχει και Φιλότιμο¨, πέρα από την γλαφυρή σάτιρα της διαφθοράς που διαχρονικά συνοδεύει τους πολιτικούς σε αυτή τη χώρα, ο συγγραφέας μας προσφέρει και τη λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα μέσα από τα στόματα των εξαπατηθέντων ψηφοφόρων. “Μαύρο στον Μαυρογιαλούρο”.
Στη σύγχρονη κοινωνία, αυτή η λύση δεν εισακούγεται. Αντίθετα, ο μέσος πολίτης που στην εποχή της πληροφορίας δεν είναι πλέον δυνατό να εξαπατηθεί, συναλλάσσεται με τον πολιτικό και με αντάλλαγμα τη ψήφο και την υποστήριξη , ζητά διορισμούς, μεταθέσεις, διευκολύνσεις, προσλήψεις και οτιδήποτε θα του αποφέρει προσωπικό κέρδος. Αξιοσημείωτο θα ήταν αν έστω και ένας πολίτης, με το ίδιο αντάλλαγμα, ζητούσε από τον πολιτικό, να μειώσει τα έξοδα στον τομέα που καλύπτει, ή έστω να μεσσολαβήσει για να επισκευαστεί μια αίθουσα σε ένα σχολείο της περιοχής ή ένας δρόμος.

Οι πολιτικοί που σήμερα αποδοκιμάζουμε βρίσκονται στο κοινοβούλιο με δική μας εντολή. Δεν μπήκαν μόνοι τους. Και οι περισσότεροι από αυτούς έχουν επανεκλεγεί αρκετές φορές. Αν είναι ακατάλληλοι, είναι δική μας ευθύνη. Είχαμε τη δυνατότητα να τους ελέγξουμε και να τους στείλουμε σπίτι τους πριν βάλουμε στην άκρη τον πολιτισμό μας και τη δημοκρατική μας ευαισθησία, δικαιολογώντας τη τυφλή βία εναντίον τους.
Αναμφησβήτητα βιώνουμε μια σκληρή πραγματικότητα που έχει αλλάξει τη ποιότητα ζωής μας. Αναμφησβήτητα αυξάνονται καθημερινά οι Έλληνες που ζούν κάτω από το όριο της φτώχιας. Δεν είναι δυνατό όμως ο πολιτισμός μας και η δημοκρατική μας ευαισθησία να ισχύουν μονάχα όταν η οικονομική μας κατάσταση είναι καλή και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν να τα ξεχνάμε και να λειτουργούμε με την λογική του όχλου.

Δεν επιθυμούμε να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί για τη κατάσταση που βιώνουμε και βρίσκουμε εύκολη διέξοδο κατηγορώντας αποκλειστικά τους εκπρόσωπους μας που θεωρητικά για να επανεκλέγονται σημαίνει πως εμείς θεωρήσαμε πως έκαναν την δουλειά για την οποία τους στείλαμε στο κοινοβούλιο. Το δημόσιο έλλειμα δεν δημιουργήθηκε μονάχα από τη κυβέρνηση Καραμανλή ή από τη κυβέρνηση Παπανδρέου. Αυξανόταν δραματικά όλα αυτά τα χρόνια που εμείς ως ψηφοφόροι ανανεώναμε με ευκολία την εντολή διακυβέρνησης στα κόμματα εξουσίας ή ακόμα στηρίζαμε τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης που παρήγαγαν μονάχα αρνητισμό και αντίρρηση, χωρις να προτείνουν κάτι, χωρίς να βοηθήσουν στη λύση των προβλημάτων, χωρίς να αποτελέσουν μια εναλλακτική λύση.

Αντί λοιπόν να μαυρίσει τον Μαυρογιαλούρο που δεν του έφτιαξε το γιοφύρι, ο μέσος πολίτης προτίμησε τη συναλλαγή μαζί του. Επέλεξε να κλείσει τα μάτια στο αυξανόμενο δημόσιο χρέος και όταν αυτό εξερράγη, να κυνηγά τον Μαυρογιαλούρο στο δρόμο και να απειλεί να κάψει το Κοινοβούλιο που σε τελική ανάλυση, είναι ο μοναδικός χώρος, βάση του Δημοκρατικού πολιτεύματος μας, από τον οποίο μπορεί να προκύψει μια λύση στο πρόβλημα. Σε μια πρόσφατη έρευνα η χώρα μας βρέθηκε στη 78η θέση της κατάταξης με βάση τα στοιχεία της Διεθνούς Διαφάνειας πίσω από τη Μποτσουάνα της Αφρικής.Ίσως τελικά η θέση της Ελλάδας πίσω από θεωρητικά λιγότερο πολιτισμένες χώρες να είναι ακριβώς αυτή που της αξίζει.

Το κίνημα της αποχής

Στις πρόσφατες εκλογές όλα έγιναν όπως τα περιμέναμε. Οι χάρτες χρωματίστηκαν , τα διλήμματα δικαιώθηκαν, οι κομματικοί σχηματισμοί νίκησαν στο σύνολο τους και ελάχιστοι ασχολήθηκαν με το κίνημα της αποχής που ήταν κυρίαρχο και πιο δυνατό από κάθε άλλη φορά. Ένα κίνημα που δημιουργήθηκε χωρίς κανένα συντονισμό, χωρίς καμία οργάνωση και με το σύνολο των ΜΜΕ, των πολιτκών όλων των κομμάτων και των τηλε-διαννοούμενων να το κατακρίνουν έντονα. Από το Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως τον εκπρόσωπο του λιγότερο λαοφιλούς συνδυασμού, επιτέθηκαν με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς στους απέχοντες.Τους κατηγόρησαν για ανευθυνότητα, νωθρότητα και αδιαφορία, δίχως να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες, δίχως να δικαιολογηθούν γιατί δεν μπορούν να πείσουν τους πολίτες, δίχως να αναρωτηθούν γιατι η δομή του παρούσας κεντρικής πολιτικής σκηνής και τα παρακλάδια της στην αυτοδιοίκηση προκαλούν απέχθεια στους μισούς πολίτες αυτής της χώρας. Αναμφησβήτητα στη δημοκρατία ο λαός έχει την τύχη του πολιτικού του μέλλοντος και το ορίζει με την ψήφο του. Αναμφησβήτητα έχουν γίνει αγώνες για να υπάρχει αυτό το δημοκρατικό δικαίωμα-υποχρέωση.Αναμφησβήτητα ο ψηφοφόρος δεν εκπροσωπεί μονάχα τον εαυτό του αλλά και το σύνολο της κοινωνίας στην οποία είναι μέλος. Αυτή η υπευθυνότητα όμως είναι ένας λόγος αποχής από μόνος του. Όταν οι επιλογές είναι συγκεκριμένες και καθαρά κομματικές, όταν οι ανεξάρτητες υποψηφιότητες (εκτός απο τις μεγάλες πόλεις) είναι άγνωστες και δίνουν άνισες μάχες, όταν τα ΜΜΕ προσπαθούν να χειραγωγήσουν την εκλογική ατμόσφαιρα απροκάλυπτα, ο πολίτης προτιμά να στείλει ένα μήνυμα αντίδρασης παρά να επιλέξει εκ των ακατάλληλων υποψηφίων τον λιγότερο ακατάλληλο. Η συμμετοχή με την επιλογή του λευκού ή του άκυρου μεταφέρει το μισό μήνυμα καθώς με αυτό το τρόπο ο πολίτης απλά επισημαίνει τη αδυναμία του να αποφασίσει ανάμεσα σε συγκεκριμένους προφανώς ακατάλληλους υποψήφιους χωρίς όμως να δείχνει τη αποστροφή του στο πολιτικό σύστημα που έχει οδηγήσει τη χώρα σε αυτή τη κρίση. Το μόνο κακό που έχει η αποχή είναι ότι δεν έχει φωνή με αποτέλεσμα ο κάθενας να την ερμηνεύει όπως τον συμφέρει.
Οι πολίτες έστειλαν το μήνυμα, αν κάποιοι δεν το έλαβαν δεν φταίει ο αποστολέας αλλά ο παραλήπτης.

Εκλογές Υψηλής Ιστορικής Ευθύνης

Λίγες μέρες απομένουν για την εκλογική διαδικασία υψηλής ιστορικής ευθύνης όπως έχει χαρακτηριστεί. Δίνοντας προφανώς την εντύπωση πως όλες οι προηγούμενες εκλογές που αφορούσαν τη τοπική αυτοδιοίκηση ήταν περιττές και ασήμαντες. Τούτες είναι σημαντικές, όχι λόγω του προγράμματος Καλλικράτης που μεταρρυθμίζει τη διοικητική διαίρεση της χώρας, αλλά για τις εντυπώσεις που θα προκαλέσει ο χρωματισμός του χάρτη το βράδυ των εκλογών. Ιστορικά, σε περιόδους οικονομικής κρίσης, το ισχυρό πολίτευμα της δημοκρατίας βάλλεται. Σε μια τέτοια περίοδο επέλεξαν τα κοινοβουλευτικά κόμματα να χλευάσουν μια κορυφαία δημοκρατική διαδικασία εκλογής των κατά τόπων αντιπροσώπων των πολιτών.  Με αυξανόμενη διάθεση το έκαναν απροκάλυπτα τα τελευταία χρόνια αρχικά ορίζοντας κομματικούς υποψήφιους που δεν είχαν καμία σχέση και ουδεμία γνώση των προβλημάτων της περιοχής που διεκδικούσαν, με ψηφοδέλτια καταρτισμένα από τα κομματικά γραφεία που συνάμμα στηρίζαν οικονομικά και την προεκλογική καμπάνια των φαινομενικά ανεξάρτητων υποψηφίων.  Με ψεύτικα και άσκοπα διλήμματα άσχετα με τη συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία,  το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων αδιαφορούν για την ουσία και ενδιαφέρονται μονάχα για τις εντυπώσεις. Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για τη χώρα τα κόμματα που έπρεπε να εμφανιστούν ως πυλώνες στήριξης της δημοκρατίας και των θεσμών εμφανίζονται εξαιρετικά ανεύθυνα να αδιαφορούν για τους θεσμούς, τη δημοκρατία και τους πολίτες. Ενδιαφέρουσα θα είναι η απάντηση των πολιτών που καλούνται να δείξουν μεγαλύτερη υπευθυνότητα από τους αντιπροσώπους τους.