Ο παρανοϊκός Νορβηγός και τα MEDIA

Ο Λούις Μπουνιουέλ έλεγε πως ο παρανοϊκός, όπως και ο ποιητής, δεν γίνεται, γεννιέται.  Ο Νορβηγός εγκληματίας παρουσίασε όλα τα συμπτώματα παρανοϊκής διαταραχής. Προσπάθησε να βρει κάποιο ακραίο πολιτικό φορέα για να στεγάσει τον θυμό του, την οργή και την εχθρότητα που ένιωθε. Να δώσει ταυτότητα στον εχθρό, να καλύψει πίσω από ακραίες πολιτικές ρητορικές την αυτοεκτίμηση του και να βρει αφορμή να απελευθερώσει τη βίαιη συμπεριφορά του. Όταν δεν τα κατάφερε, βρήκε καταφύγιο σε μια δική του φαντασίωση καταστροφής που φρόντισε να δημιουργήσει, ένα δικό του παρανοϊκό μανιφέστο με φανταστικούς αγώνες, φανταστικούς πολέμους, φανταστικές διώξεις πάνω σε αληθινούς εχθρούς. Είναι άγνωστο ακόμα αν στα ταξίδια που έκανε βρήκε και άλλους άρρωστους που μοιράστηκαν τη παρανοϊκή φαντασίωση του. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως τα ΜΜΕ στο βωμό του κέρδους, παίζουν με απόλυτη αυτογνωσία ένα πολύ άσχημο παιχνίδι που μπορεί να επιφέρει οδυνηρές συνέπειες.

Η συνεχής προβολή του δολοφόνου και του παρανοϊκού μανιφέστου του, μπορεί να δημιουργήσει μιμητές.  Διαταραγμένοι άνθρωποι που θα αντιληφθούν πως το τίμημα της δημοσιότητας, η ευκαιρία να νιώσουν σημαντικοί  (έχουν εμφανιστεί συχνά  δολοφόνοι κατά συρροή με αυτό ακριβώς το κίνητρο) είναι μια εκτεταμένη εγκληματική ενέργεια με πολλά θύματα.  Όσο περισσότερο αναλύουν το μανιφέστο του , τόσο μεγαλύτερη υπόσταση δίνεται σε αυτό , τόσο πιο εύκολα, αδύναμοι άνθρωποι, επηρεασμένοι και ποτισμένοι από ρητορικές ακραίας μορφής, μπορεί να βρουν καταφύγιο στις φαντασιώσεις ενός παρανοϊκού.

Την στιγμή που όλοι γνωρίζουμε τις μουσικές προτιμήσεις του Νορβηγού δολοφόνου, ποιες τηλεοπτικές εκπομπές παρακολουθούσε, τι παιχνίδια έπαιζε (τα οποία θα κατακριθούν όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις σε ένα απίστευτο κύκλο υποκρισίας), κανείς δεν ασχολήθηκε με τα αθώα θύματα. Δεν ξέρουμε τα ονόματα τους , δεν είδαμε φωτογραφίες τους, δεν ξέρουμε τι άκουγαν, τι έβλεπαν, τι έπαιζαν.
Αυτά τα αθώα παιδιά που δεν φαντάστηκαν ποτέ πως υπάρχουν τόσο απόκρυφα , σκοτεινά μονοπάτια που μπορεί το ανθρώπινο μυαλό να ακουλουθήσει. Αυτά τα παιδιά δεν είναι "θέμα".
Θέμα είναι οι ρετουσαρισμένες φωτογραφίες του εγκληματία που <<πάσαρε>> στον τύπο για να <<στολίζουν>> τα άρθρα που αφορούν τα κατορθώματα του σε μια ατμόσφαιρα υστερίας που θα ζήλευε σταρ του χόλυγουντ.

Ο επίλογος της ταινίας “Se7en” του Φίντσερ ταιριάζει σε αυτή την ιστορία :

Ο  Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραψε κάποτε “Ο Κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος και αξίζει να αγωνίζεσαι για αυτόν”. Συμφωνώ με το δεύτερο μέρος.