Ο Παπαδήμος και τα ΜΜΕ

Ο Μαρκ Τουέιν είχε πει “Υπάρχουν νόμοι για την προστασία της ελευθερίας του Τύπου, αλλά κανένας αξιόλογος για την προστασία του ατόμου από τον Τύπο”.

Ο πρώην πρωθυπουργός βύθισε τη χώρα σε μια πολιτική κρίση 12 ημερών που οδήγησε στη μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου.  Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων ανέλαβε μια σημαντική μερίδα των ΜΜΕ που μέχρι τότε στήριζαν και υποβάσταζαν την κυβέρνηση Παπανδρέου. Οι άστοχες και επικίνδυνες δραστηριότητες του πρώην πρωθυπουργού που οδήγησαν στις απειλές και τις έντονες πιέσεις των ευρωπαίων εταίρων, έδωσαν την ευκαιρία στα δημοφιλή μέσα με όπλα τους το φόβο και τη ανασφάλεια να χειραγωγήσουν τη κοινή γνώμη και να επιβάλλουν την ατμόσφαιρα που επιθυμούν.

Ο στόχος τους είναι μια όσο το δυνατόν πιο μακρά περίοδο πολιτικής σταθερότητας. Η πολιτική σταθερότητα σε μια περίοδο κρίσης θα φαινόταν ιδανική για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Αλλά όχι με τη τερατώδη μορφή που θέλουν να της δώσουν.  Μια σταθερότητα που θα επιβληθεί μέσα από εκβιασμούς και συγκεκριμένους ρόλους που πρέπει να παίξουν οι πρωταγωνιστές. Οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι μονάχα να πληρώνουν και να μην έχουν άποψη, η κυβέρνηση να αποδέχεται, να εκτελεί και να μη διαπραγματεύεται και η αξιωματική αντιπολίτευση να συνυπογράφει και να μην αντιδρά,  περιορίζοντας και απομονώνοντας  τις αντιδράσεις στο κλειστό μπλοκ της αριστεράς.

Τον Γεώργιο Παπανδρέου δεν τον απαγκίστρωσε από την εξουσία η σειρά ιστορικών λαθών που οδήγησαν την χώρα σε αυτό το αδιέξοδο. Δεν τον έριξε η πολιτική των  αντισυνταγματικών και υπερβολικών φόρων που επέβαλε σε πολίτες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν με βιτρίνα μια σειρά διαρθρωτικών αλλαγών που ποτέ δεν έγιναν. Ο Γεώργιος Παπανδρέου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία όταν η ανικανότητα του στράφηκε προς τους ευρωπαίους εταίρους που τόσο καιρό ωφελούσε.

Το ζητούμενο λοιπόν από το Ευρωιερατείο και τα συμπλέουσα ΜΜΕ ήταν να παραμείνει η ίδια κυβέρνηση (καθώς η σχέση με τους υπουργούς ήταν αγαστή), με διαφορετικό ηγέτη, πιο σοβαρό, πιο προβλέψιμο και μια αξιωματική αντιπολίτευση σιωπούσα και συμπράττουσα. Με τη κυβέρνηση Παπαδήμου τα πέτυχαν όλα αυτά. Από εκεί και πέρα ήταν δουλειά των ΜΜΕ να ζωγραφίσουν μια αγιογραφία του νυν πρωθυπουργού που οδήγησε σε δημοσκοπήσεις υψηλής δημοφιλίας.  Τη στιγμή που οι πολίτες υποφέρουν από την ύφεση που έχει επιφέρει η πολιτική του μνημονίου, βλέπουν τις συντάξεις και τους μισθούς τους κάθε μήνα να είναι στη διάθεση των ανθρώπων που δεν τους επιτρέπουν να έχουν άποψη (το παραμύθι πως οι εκλογές κοστίζουν, δεν μπορούν να γίνουν πριν την 6^η δόση και μετά είναι δύσκολο να γίνουν πριν την επομένη δόση και πάει λέγοντας….) υπόκεινται σε μια πλύση εγκεφάλου πως η κυβέρνηση Παπαδήμου μπορεί να τους δημιουργήσει προσδοκίες. Πως γίνεται μια κυβέρνηση που κατά βάση είναι μεταβατική και έχει ως σκοπό να διορθώσει τις σχέσεις με τους δανειστές μας προφανώς υπακούοντας σε οποιονδήποτε όρο (όπως φαίνεται και από τις υπογραφές που θεωρητικά ζητούν) και χωρίς να αλλάξει απολύτως τίποτα από τη πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, μπορεί να δημιουργήσει προσδοκίες είναι κάτι που μόνο η δύναμη χειραγώγησης των μέσων μπορεί να εξηγήσει.

Υ.Γ. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων και φυσικά δεν μπορεί να βαρύνει μονάχα τη κυβέρνηση Παπανδρέου. Το γεγονός όμως, πως μετά από 2 χρόνια φριχτής λιτότητας και εξαντλητικής φορολόγησης  είμαστε ακόμα ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Το αδιέξοδο Παπανδρέου και η Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας

Κυκλοφόρησε χθες σα χιουμοριστικό απόφθεγμα  στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά σκιαγραφεί με ακρίβεια την επικαιρότητα. Ο Παπανδρέου είναι ο μόνος πολιτικός που το όνομα του δεν θα δοθεί σε δρόμο αλλά σε αδιέξοδο. Αδιαφορώντας για τη σήμανση, μας έβαλε στο αδιέξοδο, και συνέχισε στο δρόμο του χωρίς να δίνει σημασία στις προειδοποιήσεις όταν ήταν ακόμα νωρίς. Τώρα που αντίκρισε το τέρμα, τώρα που αντιλήφθηκε που μας οδήγησε, είναι πλέον αργά για να γυρίσει πίσω. Και ακολούθησαν κινήσεις πανικού με αποκορύφωμα την ανοησία περί δημοψηφίσματος.

Κάπου εκεί το Ευρωιερατείο, όπως το αποκαλεί ο Σταύρος Λυγερός, αντιλήφθηκε με καθυστέρηση δύο χρόνων την ακαταλληλότητα και επικινδυνότητα του Παπανδρέου, τον έσυρε σε παραίτηση και απαίτησε εκβιαστικά την συνεργασία  Σαμαρά θεωρώντας εσφαλμένα πως έτσι θα μειωθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις και θα επικρατήσει μια τουλάχιστο ομαλή και σταθερή γραμμή στις δήθεν διαπραγματεύσεις.

Φυσικά ουσιαστική και άμεση ήταν η συνεισφορά των MEGAλων και δημοφιλών ΜΜΕ στην επίτευξη του στόχου δημιουργίας "Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας" που σας τίτλος είναι τουλάχιστον ατυχής. Δραματικές ήταν οι εκκλήσεις των Ελλήνων δημοσιογράφων, μεταφέροντας με ακρίβεια υπερβολές και περίεργα κίτρινα δημοσιεύματα ξένου τύπου καθώς και βαρυσήμαντες δηλώσεις – απειλές διαφόρων Ευρωπαίων αξιωματούχων. Αποκορύφωμα της πίεσης ήταν η "ενόχληση¨" των Ιλισίων πεδίων για τη καθυστέρηση στην ανταπόκριση του αιτήματος κυβέρνησης συνεργασίας καθώς και οι παραινέσεις Ελληνογερμανού ευρωβουλευτή στους βουλευτές της Ν. Δημοκρατίας να αγνοήσουν τις αντιδράσεις του προέδρου τους και να στασιάσουν. Ανεξάρτητα από τους εγωισμούς, και τα παιχνίδια επικοινωνίας των ηγετών των κομμάτων εξουσίας, η συμμετοχή του Ευρωιερατείου στα εσωτερικά της χώρας είτε με δούρειους ίππους είτε με άμεσες δραστηριότητες ξεπερνά κάθε όριο κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας. Ανεξάρτητα αν η κυβέρνηση της χώρας έχει δεχθεί αναντίρρητα κάθε μέτρο, κάθε φόρο, κάθε μείωση που πρότειναν και έχουν οδηγήσει σε αυτή σε κατακόρυφη ύφεση, απαίτησαν μέσα σε 2 μέρες, με την βοήθεια της ανοησίας περί δημοψηφίσματος αλλά και το γεγονός πως πλέον οδηγηθήκαμε αντιμέτωποι με τον τέρμα του αδιεξόδου που γράφει πάνω χρεοκοπία, να δημιουργηθεί κυβέρνηση δικής τους επινόησης της οποίας θα ηγηθεί άνθρωπος που εκείνοι θα εγκρίνουν.

Το μόνο θετικό που θα μπορούσε να προκύψει από μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν η επίτευξη μιας σειράς χρήσιμων διαρθρωτικών αλλαγών που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη λειτουργία του κράτους. Όμως όπως λεει και ο Γιάννης Βαρουφάκης στο βιβλίο του «Κρίσεις Λεξιλόγιο» Διαρθρωτικές αλλαγές στην προκειμένη περίπτωση είναι ένα νεφελώδες σύνολο αλλαγών, κάποιες εκ των οποίων είναι όντως απαραίτητες (αλλά εκτός θέματος ως αντίδοτο στη Κρίση) ενώ άλλες αποτελούν έμμονες ιδέες συγκεκριμένων (βασικά ταξικών) συμφερόντων (π.χ. η κατάργηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων) που βρίσκουν στην Κρίση τη μεγάλη ευκαιρία για να τις προωθήσουν.

Υ.Γ. Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, το δημοψήφισμα δεν είναι ανοησία. Τουναντίον είναι πολύ χρήσιμη διαδικασία προκειμένου να επικυρωθεί ή απορριφθεί μια πρόταση που έχει ιδιαίτερη σημασία για ένα κράτος. Ανόητη είναι η εκμετάλλευση μια δημοκρατικής δραστηριότητας για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς στο πλαίσιο μιας κρίσης προσωπικής στρατηγικής.