Το πλαστό δίλλημα "χρεοκοπία ή μνημόνιο"

Είναι αδιανόητο η χώρα να χωρίζεται στα δύο σε μια εγωιστική κόντρα μνημονιακών και αντιμνημονιακών (ανεξάρτητα από ποσοτική ή ποιοτική διαφορά της κάθε πλευράς) με αποκορύφωμα τη ψήφιση του νέου μνημονίου. Το δίλλημα <<χρεοκοπία ή μνημόνιο είναι πλαστό. Ως έχουν τα πράγματα η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Ανεξάρτητα αν θα ψηφιστεί ή όχι από το κοινοβούλιο. Το μόνο που θα επιτευχθεί με τη ψήφιση του, είναι να αναβάλλει τη χρεοκοπία για μερικούς μήνες όπου προφανώς οι συνθήκες θα είναι χειρότερες.

Ακόμα και οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές του μνημονίου παραδέχονται ότι ακολουθούν μια συνταγή που είναι λανθασμένη, δεν λειτούργησε στο παρελθόν και απλά χειροτερεύει τα πράγματα.

Οι ίδιοι άνθρωποι που μας οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο, τόσες πολλές φορές μέσα σε 2 χρόνια, επιμένουν να συνεχίζουν να πληγώνουν την οικονομία, το βιωτικό επίπεδο και τη αξιοπρέπεια αυτής της χώρας.

Ο κ. Παπαδήμος, ο κ. Σαμαράς και ο κ. Παπανδρέου αντί να περιγράφουν τη τρομακτική επόμενη μέρα της χρεοκοπίας, ας αντιληφθούν τις ευθύνες του θεσμικού ρόλου που κατέχουν και ας σκεφτούν πως θα επιβιώσει η χώρα στην επόμενη μέρα.  

Εφόσον οι δανειστές δεν αποφασίζουν να αποδεχτούν μια λύση που θα βοηθήσει στην επιβίωση της χώρας και εφόσον εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνους το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε το αναπόφευκτο.

Δεν είναι λύση μικρές αναβολές που απλά θα οδηγήσουν σε χειρότερες συνθήκες και θα εξαντλήσουν τα όποια αποθέματα έχει ο μηχανισμός της χώρας.

Στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα και αυτό ας το καταλάβουν όλοι εκείνοι που με πόνο ψυχής συντηρούν αυτή τη κατάσταση.

Όσοι μπορούν να συνεισφέρουν και να προτείνουν λύσεις ας διεκδικήσουν δημόσιο ρόλο. Όλοι οι υπόλοιποι που βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδα, υποχρεωμένοι να ψηφίζουν λύσεις που παραδέχονται πως είναι καταστροφικές, δεν έχει νόημα η πολιτική τους επιβίωση.

Τόσο ο κ. Παπανδρέου, όσο και ο κ. Βενιζέλος δεν έχουν κατανοήσει το μέγεθος των ευθυνών τους. Αυτό δείχνει ο εκνευρισμός τους, η προσπάθεια να ηρωοποιήσουν τις λανθασμένες επιλογές τους  και να εκβιάζουν τους συναδέλφους τους.

Ο κ. Σαμαράς και ο κ. Καρατζαφέρης συναγωνίζονται στους τακτικισμούς και την πολιτική ανακολουθία τους.

Η αριστερά στοιχίζεται απέναντι στο μνημόνιο σε ένα σκληρό ιδεολογικό μέτωπο δίχως να έχει το παραμικρό να προτείνει.

Ακόμα και οι μικρότερες πολιτικές παρατάξεις βρίσκονται σε σύγχυση.

Σε μια χώρα που οι εκλογές απαγορεύονται, και οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν δικαίωμα να εκφράσουν ελεύθερα τη βούληση τους, πλέον το ίδιο στερούνται και οι εκπρόσωποι τους. Με την εκβιαστική κομματική πειθαρχία που επιβάλλεται από τους πολιτικούς αρχηγούς, αναστέλλεται το δημοκρατικό τους δικαίωμα στην ελεύθερη βούληση.

Το συμπέρασμα των πολιτικών εξελίξεων είναι αρκετά ιδιόμορφο. Ένας μη εκλεγμένος πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που σαφέστατα δεν απολαμβάνει τη στήριξη των ελλήνων πολιτών (όπως δήλωσε και ο Μόντι χθες) σε συνάρτηση με τους ανθρώπους της τροίκας που έχουν κάνει ρεσιτάλ λανθασμένων κινήσεων τα τελευταία δύο χρόνια κρατούν το μέλλον της χώρας στα χέρια τους.

Πόση ειλικρίνεια υπάρχει πίσω από τα οργισμένα λόγια της κ. Ακρίτα?

Όσο το ισχύον πολιτικό σύστημα και όσα έχει να προσφέρει καταρρέει μπροστά στον άμεσο κίνδυνο της χρεοκοπίας, παρατηρούμε να πληθαίνουν οι οργισμένες παρεμβάσεις εκείνων που μονοπολούν τα τελευταία χρόνια το χώρο της τέχνης και του πολιτισμού.

Ιδιαίτερα προβεβλημένοι συνθέτες , τραγουδιστές ηθοποιοί , συγγραφείς και λοιποί διανοούμενοι , επιλέγουν κατά σύμπτωση τα ίδια μέσα που τους φιλοξενούσαν όλα αυτά τα χρόνια για να εκφράσουν την οργή τους και τον αποτροπιασμό τους για όσους  οδήγησαν τη χώρα στην εποχή του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και  σε μια ελεγχόμενη αγορά από πολιτικά κατεστημένα στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας.  Επίσης κατά σύμπτωση τα ίδια μέσα είναι εκείνα που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις της χώρας στην εποχή της μεταπολίτευσης. Είναι τα ίδια μέσα που πολλές φορές χαρακτηρίστηκαν ως διαπλεκόμενα και η ισχύ και η επιρροή τους είναι τέτοια που αντανακλά και στις ευθύνες τους.

Από αυτές τις παρεμβάσεις ξεχωρίζουν εκείνες της Έλενας Ακρίτα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν συμβολικό παράδειγμα. Η οργή της προς πολιτικούς που είτε υποστήριξε (Παπανδρέου), είτε όχι (Καραμανλής) είναι έντονη, όπως και γενικότερα για το σύστημα που κατάστρεψε τη χώρα και πλούτισε τους λίγους αφήνοντας φτωχούς τους πολλούς.

Πόση ειλικρίνεια υπάρχει πίσω από τα οργισμένα λόγια της κ. Ακρίτα;
Ποιο σύστημα κατηγορεί ακριβώς;
Εκείνο που εκμεταλλεύτηκε επαρκώς για να δημιουργήσει για τον εαυτό της μια ποιότητα και ένα επίπεδο ζωής που αν επικρατούσαν οι αυθεντικές ιδεολογικές της προσεγγίσεις δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να βιώσει;   

Ποιους ακριβώς κατηγορεί;
Οι άνθρωποι με τους οποίους υπέγραφε συμβόλαια που της απέφεραν παχυλούς μισθούς (που σαφώς δεν την ενδιέφερε τότε πως προέκυπταν) δεν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που στήριζαν το σύστημα που οδήγησε τη χώρα στη κατάρρευση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν σπόνσορες κυβερνήσεων που κατέκλεψαν το δημόσιο χρήμα όπως η ίδια ισχυρίζεται.

Και μέσα από τα ίδια συστημικά Media , αυτά που έχουν καίριες ευθύνες παράλληλα με τους πολιτικούς που στήριζαν, εμφανίζεται σήμερα να κατηγορεί ένα σύστημα που πολύ απλά δεν έχει πλέον τίποτα να της προσφέρει.

Που ήταν όλα αυτά τα χρόνια η κ. Ακρίτα;

Όσα λέει θα είχαν νόημα αν τα έλεγε όλα αυτά τα χρόνια που το "σύστημα" που τώρα κατηγορεί της πρόσφερε πλούτο  και δόξα. Όχι τώρα που δεν μπορεί.

Τι ακριβώς όμως είναι η πολιτική ιδεολογία για την αγαπητή κ. Ακρίτα;

Ένα ευχάριστο διάλλειμα γεμάτο με εκθέσεις ιδεών που δημιουργεί για λίγες στιγμές τη επαναστατική ψευδαίσθηση των νεανικών χρόνων σε κάποιο μπαράκι στου Ψυρρή;
Είναι απλά θεωρίες και ιδέες χωρίς τρόπο εφαρμογής, χωρίς πρακτική εξάσκηση;
Είναι μια σειρά από ευφάνταστες αρθρογραφίες του δόγματος "Do as i say, not as i do";

 Σε μια εποχή που οι επικρατούσες πολιτικές απόψεις δοκιμάζονται, οποιαδήποτε εναλλακτική είναι σεβαστή, όσο και ρομαντική ή ανεφάρμοστη μπορεί να δείχνει. Αρκεί να είναι ειλικρινής.

Όσοι συμμετέχουν στο δημόσιο λόγο, έχουν τουλάχιστο αυτή την υποχρέωση.

Όταν η παραπολιτική εγκυμονεί... χυδαιότητα

Το διαδίκτυο μπορεί να αποτελέσει το τελευταίο δημοκρατικό προπύργιο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και πληροφοριών. Μέσα από αυτό οι χρήστες μπορούν ελεύθερα να εκφράζονται και να αλληλεπιδρούν.  Αλλά δεν παύει να είναι ένα εργαλείο που αποκτά τη μορφή που του δίνει ο χρήστης του. Και όταν οι προθέσεις του χρήστη είναι κακεντρεχής, όταν απορρίπτει όλα αυτά τα αγαθά που του προσφέρει, τότε η πληροφορία γίνεται φήμη και η ενημέρωση κουτσομπολιό. Και η ταχύτητα της μετάδοσης των δεδομένων που αποτελεί μια από τις αρετές του, καταντά να είναι η συχνότητα μετάδοσης μιας κατά συνθήκης ψευδούς εικόνας με σκοπό τον αποπροσανατολισμό και την δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας όπως ακριβώς συμφέρει τον διαδότη για όποιους σκοπούς εξυπηρετεί.

Σε όλους όσους χρησιμοποιούν τα εργαλεία κοινωνικού δικτύου, πιθανώς να έχει φτάσει ένα ροζ κουτσομπολιό για μέλη του κοινοβουλίου που αφορά τη προσωπική τους ζωή, συνοδευόμενο , με χάχανα, εξυπνακισμούς και χυδαία σχόλια.

Δεν αποτελεί υπεράσπιση για όσους διαδίδουν ή ασχολούνται με φήμες κρεβατοκάμαρας το γεγονός ότι στόχοι είναι πολιτικά πρόσωπα που στην εποχή μας είναι εξαρχής καταδικασμένοι στη συνείδηση των πολιτών. Δεν έχει πραγματικά σημασία ποια είναι τα πρόσωπα και σε ποια εποχή διαδραματίζεται αυτή η κακοήθεια. Η ηθική και πολιτισμός των πολιτών δοκιμάζεται σε τέτοιες δύσκολες εποχές και πόσο μάλλον απέναντι σε πρόσωπα που έμμεσα ή άμεσα ευθύνονται για αυτές.  Δεν μπορούν όμως να κατηγορηθούν οι πολιτικοί για ανηθικότητα όταν οι κατήγοροι δεν είναι καλύτεροι από αυτούς. Όταν χρησιμοποιούνται μάλιστα μέθοδοι και πρακτικές πολιτικών που οι Έλληνες πολίτες προσπαθούν έντονα να ξεχάσουν.

Υπάρχουν , δυστυχώς, πολλοί λόγοι για να επικριθούν έντονα οι  πολιτικοί. Με επιχειρήματα και αποδείξεις. Η αναμετάδοση μιας χυδαιότητας σίγουρα δεν είναι ένας τέτοιος. Γιατί τελικά μειώνει περισσότερο την προσωπικότητα του ατόμου που τη διακινεί παρά του ατόμου που θίγει. Αλλά και γιατί δομεί μια παραπλανητική εικόνα που δεν είναι αληθινή. Και η αλήθεια είναι ένα απο τα στοιχεία που πρέπει να διασωθεί μέσα σε αυτή τη δοκιμασία που περνούν οι Έλληνες πολίτες.

Όταν ο Γιώργος έχει δίκιο

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου στο πρόσφατο Πολιτικό Συμβόλαιο του ΠΑΣΟΚ επιτέθηκε στα οργανωμένα συμφέροντα και τα ΜΜΕ, τα τελευταία στην προσπάθεια τους να αποδημήσουν πλήρως την εικόνα του, χλεύασαν  τις κατηγορίες ως μια ανέξοδη και φθηνή προσπάθεια υπεράσπισης των λανθασμένων επιλογών του. Μπορεί να μην έχουν άδικο αλλά ούτε και ο πρώην πρωθυπουργός έχει. Αυτό που έκρυψε όμως είναι ότι αυτά τα οργανωμένα συμφέροντα που τον "κατέρριψαν", κάποτε τον υπηρετούσαν πιστά. Όταν σκοπός τους ήταν να τον παρουσιάσουν ως τον λευκό Ομπάμα που θα άλλαζε το πολιτικό σκηνικό με νέα πρόσωπα , φρέσκιες ιδέες και μια πράσινη διακυβέρνηση, φιλική προς τη τεχνολογία. Τα ίδια συστημικά MEDIA, μόλις δυο χρόνια αργότερα τον εμφάνισαν ως λίγο, ανίκανο και επικίνδυνο.  Αν και φυσικά έχει την πρωτεύουσα ευθύνη για την επικείμενη χρεοκοπία, οι άλλοτε προστάτες  και υποστηρικτές του, φρόντισαν να συγκεντρώσουν τις ευθύνες  γύρω από το πρόσωπο του, απαλλάσσοντας τους υπόλοιπους

υποψήφιους που πιθανόν να είναι χρήσιμοι στο μέλλον.

Αν και τα συγκεκριμένα μέσα άνηκαν πάντα στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο, δεν είναι λίγες οι φορές που προτίμησαν την λύση μιας "δεξιάς παρένθεσης" όταν το χαρτί τους καιγόταν και μέχρι να ετοιμάσουν την πιο συμφέρουσα διάδοχη κατάσταση.

Στο βιβλίο “Off the Record” ο Μανώλης Κοτάκης αποκαλύπτει πως υπουργός είχε πλησιάσει τον Κώστα Καραμανλή κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του, με σκοπό να ρίξει γέφυρες μεταξύ του πρώην πρωθυπουργού και ενός μεγαλοεκδότη που ηγείται των συστημικών MEDIΑ. Η απάντηση του ήταν αποθαρρυντική. "Μα καλά, πως τον εμπιστεύεσαι αυτόν; Νομίζεις ότι πιάνεται φίλος?" Προφανώς ο Γιώργος Παπανδρέου είχε αντίθετη άποψη με τα γνωστά αποτελέσματα.