Η οικονομική κρίση έχει ήδη αλλάξει τη ποιότητα ζωής των πολιτών αυτής της χώρας και σε συνάρτηση με τη ακατάσχετη σκανδαλολογία συμπληρώνεται ένα κάδρο μιας σκληρής και άδικης καθημερινότητας. Το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ εκμεταλλεύεται την παρούσα κατάσταση και συγκεντρώνει υψηλή δημοφιλία.
Όσο ελκυστική και αν είναι η πρόταση και οι δραστηριότητες του κινήματος τόσο επίκύνδυνο μπορεί να αποδειχθεί. Μπορεί οι πολίτες να είναι αγανακτισμένοι με τις συνεχείς αυξήσεις σε αγαθά που δεν προσφέρουν την ποιότητα της αξίας τους αλλά η ανυπακοή οδηγεί σε ένα κατήφορο που κανείς δεν γνωρίζει που θα καταλήξει.
Υπάρχει μια καθοριστική γραμμή που χωρίζει την τάξη από την αναρχία , τη νομιμότητα από την ανομία. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να κινούμαστε πάνω σε αυτή τη γραμμή ακροβατώντας πότε στη μια και πότε στην άλλη πλευρά. Έστω και αν αντιλαμβανόμαστε πως αυτή η αντίδραση είναι ακραία και συμπληρώνεται από μια δυνατή επιχειρηματολογία, δεν παύει να μας συστήνει μια επιλογή εξαιρετικά τρομακτική.
Αν δεν πληρώνουν όλοι τότε ποιοι πρέπει να πληρώνουν; Τι πρέπει να πληρώνουμε και τι όχι; Ποίος θα το ορίσει;
Η ανυπακοή οδηγεί στην αναρχία και το τίμημα που θα πληρώσουμε είναι πολύ μεγαλύτερο από την αδίκως αυξημένη τιμή των εισιτηρίων.
