Τι μάθαμε την Τετάρτη?

Τι μάθαμε την Τετάρτη?

1. Παρακολουθώντας την ειδησεογραφία, η δραστηριότητα της αυλής του πρωθυπουργού είχε τις εξής διακυμάνσεις. Ο πρωθυπουργός συμφωνεί να παραιτηθεί προς χάριν μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Σύμφωνα με το MEGA δέχεται έντονη κριτική από τους υπουργούς του και ανακαλεί ανακοινώνοντας ανασχηματισμό. Εκλαϊκευμένα δηλαδή, τους είπε φεύγω , του είπαν μη φύγεις και τους απάντησε καλά τότε θα φύγετε εσείς. Στο πιο κρίσιμο σημείο της διακυβέρνησης Παπανδρέου, ο πρωθυπουργός γαντζώνεται από τη καρέκλα που ηρωικά απειλούσε να αποχωριστεί και ανακάλυψε πως οι χιλιάδες αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα και στην υπόλοιπη Ελλάδα δεν έχουν πρόβλημα με αυτόν ή με την πολιτική του αλλά με την …Μπιρμπίλη. Όταν το Μέγαρο Μαξίμου μετατρέπεται σε παιδική χαρά ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να νιώθει δικαιωμένος είναι ο Γιάννης Βαρουφάκης.

2. Οι δημοσιογράφοι των μεγάλων καναλιών, παρότι βιώνουν την μεγαλύτερη κρίση στη σύγχρονη ιστορία των μέσων τους, αποδεικνύεται πως θέλουν και εκείνοι πλέον απροκάλυπτα να παίξουν ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Μετά από πολλά αλληλοκαρφώματα σήμερα, μάθαμε πως υπάρχει μια σειρά από συγκεκριμένους οικονομολόγους, πανεπιστημιακούς και πολιτικούς αναλυτές που προωθούν συγκεκριμένα δημοσιογραφικά συγκροτήματα με σκοπό να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε πιθανή κυβέρνηση προσωπικοτήτων και τεχνοκρατών. Πιθανότατα εκεί να βρίσκεται η τεράστια απογοήτευση τους στο ναυάγιο των διαπραγματεύσεων Παπανδρέου- Σαμαρά.

3. Με μια φωνή, η πλειοψηφία των προοδευτικών δημοσιογράφων μας ενημέρωσε πως πλέον γνωστοποιήθηκε η ταυτότητα των αγνώστων κουκουλοφόρων. Πρόκειται περί παρακρατικών-ασφαλιτών-κατασκόπων. Όλοι εκείνοι οι λαλίστατοι ιδεολόγοι που προσπαθούσαν μέσα από τα μπλογκς τους να μας πείσουν όλες αυτές τις μέρες των αγανακτισμένων κινητοποιήσεων, πως μόνο οι βίαιες επαναστάσεις έχουν αποτέλεσμα ήταν αστυνομικοί. Όλοι εκείνοι που προπηλακίζουν στα πανεπιστήμια, που καίνε την Αθήνα χρησιμοποιώντας το άσυλο, που ενημερώνονται για το που να χτυπήσουν μέσα από ιστοσελίδα που λειτουργεί μέσα σε πανεπιστήμιο, που όταν συλληφθούν στην Ευελπίδων γίνεται γιορτή αριστερών οργανώσεων και πολιτευτών για την αποφυλάκιση τους, είναι αστυνομικοί. Κρυφοί Αστυνομικοί και μάλιστα όχι από τους καλούς πράκτορες, αυτούς με τις καπαρντίνες. Από τους άλλους που ξεχνάνε πάνω τους τις αστυνομικές τους ταυτότητες, που προμηθεύονται τα ρόπαλα τους από καρότσι του σούπερ μάρκετ και που όταν βαρεθούν, κάνουν τσιγάρο με τους ένστολους συνάδελφους τους προς τέρψιν των παπαράτσι. Αυτό που αμέλησαν να σημειώσουν οι δημοσιογράφοι είναι πως για 23 μέρες στη πλατεία του συντάγματος δεν είχε γίνει το παραμικρό επεισόδιο. Τα επεισόδια άρχισαν την ώρα που ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ πορεία συγκεκριμένου πολιτικού χώρου έφτασε στο Σύνταγμα. Για κάποιο λόγο σήμερα ήταν σημαντικό να απενεχοποιηθεί η αριστερά για την προβοκάτσια στη δημοκρατική και ειρηνική διαμαρτυρία χιλιάδων Ελλήνων πολιτών.

Μπορεί λοιπόν να φάνηκε σήμερα πόσο ανίκανη είναι η κυβερνητική αυλή, πόσο κατευθυνόμενα είναι τα μέσα και πόσο εύπιστοι είμαστε μπροστά σε αυτά.

Φάνηκε όμως πως σε μια πλατεία βρέθηκαν Έλληνες πολίτες από δύο διαφορετικούς κόσμους. Εκείνοι που ψάχνουν το χάος και ξέρουν μόνο να καταστρέφουν. Εκείνοι που αποτελούν ότι σάπιο και αδιέξοδο έχει αυτός ο λαός. Και εκείνοι που διαδήλωναν ειρηνικά , δημοκρατικά, που χόρευαν ανάμεσα στα δακρυγόνα και τις μολότοφ, που δεν έφυγαν ακόμα και όταν κινδύνευε η σωματική τους ακεραιότητα, που καθάριζαν την πλατεία από τις καταστροφές των άλλων και που αποτελούν την ελπίδα και τη περηφάνια της χώρας

Ο νόμος του Λυντς

Ακούω να πληθαίνουν οι φωνές υποστήριξης των βίαιων αντιδράσεων και πραγματικά εντυπωσιάζομαι. Κάποιοι θέλουν να πιστέψουμε πως η ανθρώπινη εξέλιξη σταμάτησε το 2011. Ότι πλέον ο άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα της δημιουργικής σκέψης, δεν μπορεί να βρει λύσεις στα προβλήματα του, δεν καταφέρνει να χρησιμοποιήσει το μυαλό του και γυρίζει χιλιάδες χρόνια πίσω στην εποχή που έλυνε της διαφορές του με το ρόπαλο και τις πέτρες.

Πότε ακριβώς τέθηκε κάποιος όρος πως για να ζούμε σε ένα πολιτισμένο κόσμο και να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, θα πρέπει να λειτουργεί απρόσκοπτα ένα κράτος δικαίου, θα έχουμε καλό μισθό, σίγουρη δουλειά, άνετο σπίτι και θα απολαμβάνουμε τα αγαθά της απόλυτης δικαιοσύνης και νομιμότητας. Και όταν αυτά δεν συμβαίνουν , θα γινόμαστε μέρος ενός όχλου που θα κυνηγά και ουρλιάζει.

Φυσικά και υπάρχει αδικία σήμερα, φυσικά και αλλάζει η ποιότητα ζωής μας.

Το θέμα όμως δεν είναι πολιτικό, είναι καθαρά ανθρωπολογικό. Πως αντιδρά κάποιος όταν αδικηθεί ? Κάνει μήνυση με όποια εκτίμηση έχει στη δικαιοσύνη ή σηκώνει τα μανίκια του?

Πως αντιδρούμε απέναντι σε καθημερινές μικρές ή μεγάλες αδικίες που μας συμβαίνουν?

Απέναντι σε εκείνον που μας απέλυσε άδικα ,σε εκείνον που μας έκλεψε τη θέση στο ταμείο, σε εκείνη που μας χρέωσε δύο φορές το απορρυπαντικό,  σε εκείνον που δεν μας επέστρεψε ποτέ τα δανεικά?

Σε όλους εκείνους που μας αδικούν.

Άραγε αυτή είναι η συμπεριφορά που επιθυμούν όλοι εκείνοι οι δημοσιογράφοι που λαϊκίζουν καθημερινά υποστηρίζοντας φανερά ή με κρυφά χαμόγελα το νόμο του Λυντς,

Άραγε έχουν ιδέα πόσο αστείοι είναι όλοι αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι “διανοητές” πολιτικών παρατάξεων (εντός και εκτός βουλής) που προσπαθούν να ντύσουν τα βίαια ένστικτά τους με κάποια πολιτική θεωρία.

Χρησιμοποιούν δηλαδή για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα,  το όποιο μυαλό διαθέτουν για να δικαιολογήσουν το γεγονός πως από εδώ και πέρα θα χρησιμοποιούν τα χέρια τους.

Ο Ισαάκ Ασίμοφ είχε πει “Η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των ανίκανων”.

Θα διαφωνήσω Ισαάκ. Δεν είναι το τελευταίο…………

Το μήνυμα

Προσοχή. Εκλαϊκευμένο άρθρο 

Χιλιάδες άρθρα έχουν πλημυρίσει το διαδίκτυο σχετικά τις κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων πολιτών.  Τα περισσότερα υποστηρίζουν  την ενέργεια που προκύπτει από αυτή τη διαμαρτυρία ενώ  υπάρχουν και εκείνα που στέκονται κριτικά και θεωρούν πως πρόκειται για μια «απολιτικ» διαμαρτυρία χωρίς αιτήματα.  Κι όμως. Μήνυμα υπάρχει και είναι σαφές.  Πέρα από μια γενικότερη διαμαρτυρία προς το σύνολο του πολιτικού συστήματος και δικαιολογημένων αν και μη ρεαλιστικών αιτημάτων σχετικά με την επιστροφή χρημάτων που εξαφανίστηκαν αλλά και την τιμωρία των ενόχων, υπάρχει ένα συγκεκριμένο πολιτικό σαφέστατο μήνυμα. Εκείνο που αποδοκιμάζει τη κυβέρνηση και τα μέτρα που λαμβάνει. Άρα στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος  που λειτουργούμε, αυτό σημαίνει μονάχα ένα πράγμα. Άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία.

Είναι κατανοητό από όλους πως αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των προγραμμάτων που εξαγγέλλει, τα οποία φυσικά δεν έχουν νομιμοποιηθεί με τη ψήφο των Ελλήνων. Οποιαδήποτε άλλη κίνηση και αν κάνει αύριο το πρωί, όπως  κυβέρνηση προσωπικοτήτων ή ανασχηματισμό, το βράδυ ο κόσμος πάλι θα μαζευτεί στις πλατείες γιατί ξανά όποιο πρόγραμμα και αν ανακοινωθεί δεν θα έχει την έγκριση της πλειοψηφίας των πολιτών.

Προφανώς είναι προτιμότερο όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα να ενημερώσουν τους πολίτες για τις μεθόδους αντιμετώπισης της κρίσης που προτείνουν και εκείνοι να επιλέξουν την λύση που προτιμούν.

Προφανώς είναι φρονιμότερο, εφόσον οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι κρίνονται ως ακατάλληλοι και υπαίτιοι της παρούσας κατάστασης, αντί να τους κυνηγούν σε κήπους και στενά και να χειρονομούν εναντίον τους, να τους αλλάξουν.

Άσχετα αν έχουν νόημα ή αποτέλεσμα οι διαμαρτυρίες των πολιτών, αυτό που δηλώνουν είναι πως θέλουν να συμμετέχουν στις πολιτικές εξελίξεις. Η διαμαρτυρία στις πλατείες είναι σαφέστατα μια πολιτική δραστηριότητα  πολιτών ακομμάτιστων που μάλλον ήταν αδρανείς και αμέτοχοι ως τώρα.

Εκλογές αυτή τη στιγμή δεν επιθυμεί κανένας κοινοβουλευτικός (αν εξαιρέσουμε κάποια μικρά κόμματα που θεωρούν πως θα καρπωθούν την αγανάκτηση του κόσμου). Υπάρχει ένα λογικό επιχείρημα  που αφορά το κόστος και την προσωρινή αποσταθεροποίηση  αλλά δεν είναι αρκετό.