Ο Μαρκ Τουέιν είχε πει “Υπάρχουν νόμοι για την προστασία της ελευθερίας του Τύπου, αλλά κανένας αξιόλογος για την προστασία του ατόμου από τον Τύπο”.
Ο πρώην πρωθυπουργός βύθισε τη χώρα σε μια πολιτική κρίση 12 ημερών που οδήγησε στη μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου. Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων ανέλαβε μια σημαντική μερίδα των ΜΜΕ που μέχρι τότε στήριζαν και υποβάσταζαν την κυβέρνηση Παπανδρέου. Οι άστοχες και επικίνδυνες δραστηριότητες του πρώην πρωθυπουργού που οδήγησαν στις απειλές και τις έντονες πιέσεις των ευρωπαίων εταίρων, έδωσαν την ευκαιρία στα δημοφιλή μέσα με όπλα τους το φόβο και τη ανασφάλεια να χειραγωγήσουν τη κοινή γνώμη και να επιβάλλουν την ατμόσφαιρα που επιθυμούν.
Ο στόχος τους είναι μια όσο το δυνατόν πιο μακρά περίοδο πολιτικής σταθερότητας. Η πολιτική σταθερότητα σε μια περίοδο κρίσης θα φαινόταν ιδανική για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Αλλά όχι με τη τερατώδη μορφή που θέλουν να της δώσουν. Μια σταθερότητα που θα επιβληθεί μέσα από εκβιασμούς και συγκεκριμένους ρόλους που πρέπει να παίξουν οι πρωταγωνιστές. Οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι μονάχα να πληρώνουν και να μην έχουν άποψη, η κυβέρνηση να αποδέχεται, να εκτελεί και να μη διαπραγματεύεται και η αξιωματική αντιπολίτευση να συνυπογράφει και να μην αντιδρά, περιορίζοντας και απομονώνοντας τις αντιδράσεις στο κλειστό μπλοκ της αριστεράς.
Τον Γεώργιο Παπανδρέου δεν τον απαγκίστρωσε από την εξουσία η σειρά ιστορικών λαθών που οδήγησαν την χώρα σε αυτό το αδιέξοδο. Δεν τον έριξε η πολιτική των αντισυνταγματικών και υπερβολικών φόρων που επέβαλε σε πολίτες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν με βιτρίνα μια σειρά διαρθρωτικών αλλαγών που ποτέ δεν έγιναν. Ο Γεώργιος Παπανδρέου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία όταν η ανικανότητα του στράφηκε προς τους ευρωπαίους εταίρους που τόσο καιρό ωφελούσε.
Το ζητούμενο λοιπόν από το Ευρωιερατείο και τα συμπλέουσα ΜΜΕ ήταν να παραμείνει η ίδια κυβέρνηση (καθώς η σχέση με τους υπουργούς ήταν αγαστή), με διαφορετικό ηγέτη, πιο σοβαρό, πιο προβλέψιμο και μια αξιωματική αντιπολίτευση σιωπούσα και συμπράττουσα. Με τη κυβέρνηση Παπαδήμου τα πέτυχαν όλα αυτά. Από εκεί και πέρα ήταν δουλειά των ΜΜΕ να ζωγραφίσουν μια αγιογραφία του νυν πρωθυπουργού που οδήγησε σε δημοσκοπήσεις υψηλής δημοφιλίας. Τη στιγμή που οι πολίτες υποφέρουν από την ύφεση που έχει επιφέρει η πολιτική του μνημονίου, βλέπουν τις συντάξεις και τους μισθούς τους κάθε μήνα να είναι στη διάθεση των ανθρώπων που δεν τους επιτρέπουν να έχουν άποψη (το παραμύθι πως οι εκλογές κοστίζουν, δεν μπορούν να γίνουν πριν την 6η δόση και μετά είναι δύσκολο να γίνουν πριν την επομένη δόση και πάει λέγοντας….) υπόκεινται σε μια πλύση εγκεφάλου πως η κυβέρνηση Παπαδήμου μπορεί να τους δημιουργήσει προσδοκίες. Πως γίνεται μια κυβέρνηση που κατά βάση είναι μεταβατική και έχει ως σκοπό να διορθώσει τις σχέσεις με τους δανειστές μας προφανώς υπακούοντας σε οποιονδήποτε όρο (όπως φαίνεται και από τις υπογραφές που θεωρητικά ζητούν) και χωρίς να αλλάξει απολύτως τίποτα από τη πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, μπορεί να δημιουργήσει προσδοκίες είναι κάτι που μόνο η δύναμη χειραγώγησης των μέσων μπορεί να εξηγήσει.
Υ.Γ. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων και φυσικά δεν μπορεί να βαρύνει μονάχα τη κυβέρνηση Παπανδρέου. Το γεγονός όμως, πως μετά από 2 χρόνια φριχτής λιτότητας και εξαντλητικής φορολόγησης είμαστε ακόμα ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου