Το κίνημα της αποχής

Στις πρόσφατες εκλογές όλα έγιναν όπως τα περιμέναμε. Οι χάρτες χρωματίστηκαν , τα διλήμματα δικαιώθηκαν, οι κομματικοί σχηματισμοί νίκησαν στο σύνολο τους και ελάχιστοι ασχολήθηκαν με το κίνημα της αποχής που ήταν κυρίαρχο και πιο δυνατό από κάθε άλλη φορά. Ένα κίνημα που δημιουργήθηκε χωρίς κανένα συντονισμό, χωρίς καμία οργάνωση και με το σύνολο των ΜΜΕ, των πολιτκών όλων των κομμάτων και των τηλε-διαννοούμενων να το κατακρίνουν έντονα. Από το Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως τον εκπρόσωπο του λιγότερο λαοφιλούς συνδυασμού, επιτέθηκαν με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς στους απέχοντες.Τους κατηγόρησαν για ανευθυνότητα, νωθρότητα και αδιαφορία, δίχως να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες, δίχως να δικαιολογηθούν γιατί δεν μπορούν να πείσουν τους πολίτες, δίχως να αναρωτηθούν γιατι η δομή του παρούσας κεντρικής πολιτικής σκηνής και τα παρακλάδια της στην αυτοδιοίκηση προκαλούν απέχθεια στους μισούς πολίτες αυτής της χώρας. Αναμφησβήτητα στη δημοκρατία ο λαός έχει την τύχη του πολιτικού του μέλλοντος και το ορίζει με την ψήφο του. Αναμφησβήτητα έχουν γίνει αγώνες για να υπάρχει αυτό το δημοκρατικό δικαίωμα-υποχρέωση.Αναμφησβήτητα ο ψηφοφόρος δεν εκπροσωπεί μονάχα τον εαυτό του αλλά και το σύνολο της κοινωνίας στην οποία είναι μέλος. Αυτή η υπευθυνότητα όμως είναι ένας λόγος αποχής από μόνος του. Όταν οι επιλογές είναι συγκεκριμένες και καθαρά κομματικές, όταν οι ανεξάρτητες υποψηφιότητες (εκτός απο τις μεγάλες πόλεις) είναι άγνωστες και δίνουν άνισες μάχες, όταν τα ΜΜΕ προσπαθούν να χειραγωγήσουν την εκλογική ατμόσφαιρα απροκάλυπτα, ο πολίτης προτιμά να στείλει ένα μήνυμα αντίδρασης παρά να επιλέξει εκ των ακατάλληλων υποψηφίων τον λιγότερο ακατάλληλο. Η συμμετοχή με την επιλογή του λευκού ή του άκυρου μεταφέρει το μισό μήνυμα καθώς με αυτό το τρόπο ο πολίτης απλά επισημαίνει τη αδυναμία του να αποφασίσει ανάμεσα σε συγκεκριμένους προφανώς ακατάλληλους υποψήφιους χωρίς όμως να δείχνει τη αποστροφή του στο πολιτικό σύστημα που έχει οδηγήσει τη χώρα σε αυτή τη κρίση. Το μόνο κακό που έχει η αποχή είναι ότι δεν έχει φωνή με αποτέλεσμα ο κάθενας να την ερμηνεύει όπως τον συμφέρει.
Οι πολίτες έστειλαν το μήνυμα, αν κάποιοι δεν το έλαβαν δεν φταίει ο αποστολέας αλλά ο παραλήπτης.